Κάποτε σε ένα όμορφο λιβάδι ζούσε μια πυγολαμπίδα, η Λήδα, που το βράδυ όπως όλες οι άλλες πυγολαμπίδες φώτιζαν τη γη. Όμως το φεγγάρι κάθε βράδυ κι αυτό έφεγγε τόσο φωτεινά, που τραβούσε την προσοχή των όλων των άλλων ζώων.

   Μια μέρα η Λήδα ρώτησε τη μητέρα της: «Γιατί το φεγγάρι είναι τόσο φωτεινό;» ρωτάει. « Το φεγγάρι κάνει τη δουλειά του, όπως κι εμείς» της απαντάει. «Όμως αυτό είναι τόσο φωτεινό που κανείς δεν μας προσέχει» παραπονέθηκε η Λήδα. Το φεγγάρι άκουγε τη συζήτησή τους και τη λυπήθηκε.

   Μια νύχτα λοιπόν το φεγγάρι συνάντησε τη Λήδα και της είπε πως έχει κουραστεί και χρειάζεται τη βοήθειά της να φωτίσει αυτή τον ουρανό, ώστε αυτό να πάει πίσω από τον  λόφο να ξεκουραστεί. « Μα, πώς θα το κάνω αυτό;» ρώτησε η Λήδα. « Αυτό εσύ θα το σκεφτείς» απάντησε το φεγγάρι. Τότε της ήρθε μια ιδέα: Κατά το ηλιοβασίλεμα θα συγκέντρωνε όλες τις πυγολαμπίδες και θα πετάγανε στον ουρανό με σχηματισμό κύκλου. Έτσι κι έγινε. Συγκεντρώθηκαν όλες μαζί και κάνανε έναν μεγάλο κύκλο, σαν το φεγγάρι, πιάστηκαν χέρι χέρι και πέταξαν στον ουρανό, έριξαν το φως τους και φωτίστηκε ο ουρανός.

Όλα τα ζώα θαμπώθηκαν – πιο ωραίο φεγγάρι δεν είχαν δει – και το όνειρο της Λήδας εκπληρώθηκε! Πρώτη φορά ρώτησε τον ουρανό! Την  μέρα το φεγγάρι την ευχαρίστησε και η Λήδα ήταν πολύ χαρούμενη.