Εισαγωγή (ασκήσεις συμπλήρωσης κενών)

Το πρώτο μεγάλο δάνειο των Ρωμαίων από τους Έλληνες ήταν το ............... τους.

Το 240 π.Χ. ο ............... ...................... οργάνωσε παραστάσεις θεάτρου στη Ρώμη με ελληνικά έργα διασκευασμένα στα Λατινικά.

Οι Ρωμαίοι απομιμούνται ταυτόχρονα ελληνιστικά, κλασικά και αρχαϊκά πρότυπα, δηλ. προχωρούν σε ......................... χρονικά διαφορετικών προτύπων.

Το νέο καθαρά ρωμαϊκό λογοτεχνικό είδος είναι η ....................... .

Ο ....................... έγραψε πολυάριθμα βιβλία για τη ρωμαϊκή και παγκόσμια ιστορία, τη θρησκεία, τον πολιτισμό κ.ά.

Στην οριοθέτηση των εποχών και περιόδων της ρωμαϊκής λογοτεχνίας επικρατούσε παλαιότερα μια «αριστοκρατική» αξιολόγηση: η λογοτεχνία διαιρούνταν σε «χρυσό αιώνα», «αργυρό αιώνα» κ.ο.κ. Η αντίληψη αυτή θεωρείται σήμερα αντιεπιστημονική, γιατί βέβαια σε κάθε εποχή εμφανίζονται ταυτόχρονα μεγάλα ταλέντα και ήσσονες λογοτέχνες. Σήμερα χρησιμοποιείται είτε η περιγραφική διαίρεση σε προκλασική ή αρχαϊκή εποχή (περ. ως το …………), κλασική εποχή (περ. ώς το ……………………………………………), μετακλασική εποχή (ως ……………………………………) και Ύστερη Αρχαιότητα, είτε η διάκριση, με ιστορικά κριτήρια, σε δημοκρατική (ώς …………………………………………………………………..), αυγούστεια (ως ……………………) και (πρώιμη, μέση, ύστερη) αυτοκρατορική εποχή. Σε κάθε περίπτωση το τέλος της αρχαίας ρωμαϊκής λογοτεχνίας τοποθετείται στον ………………… αιώνα μ..Χ., οπότε αρχίζει ο λατινικός Μεσαίωνας.

Τα ελληνικά πρότυπα γονιμοποιούν τα ρωμαϊκά ταλέντα: δίχως την αττική κωμωδία δε θα υπήρχε  ο…………………. ούτε ο ………………….. χωρίς τον Όμηρο ούτε ο …………………… χωρίς τους αρχαϊκούς λυρικούς ή ο ……………………. χωρίς την αττική τραγωδία.

Τώρα (κατά την κλασική εποχή) ο ρωμαίος καλλιτέχνης πατά στέρεα στο πλούσιο έδαφός του και αποτολμά να ανταγωνιστεί με αποτελεσματικό τρόπο τους έλληνες κολοσσούς των ελληνιστικών, κλασικών και αρχαϊκών χρόνων: ο …………………… τον Καλλίμαχο, ο …………………… τον Εμπεδοκλή, ο …………………………. τους αττικούς ρήτορες και φιλοσόφους, ο …………………….. το Θεόκριτο και τον Όμηρο, ο ………………… την αιολική ποίηση.

Απέναντι στην πολυπτυχότητα του Βάρρωνα οι τρεις άλλοι πεζογράφοι εξειδικεύονται και διαπρέπουν στην ιστοριογραφία. Ο Ιούλιος Καίσαρ είναι ο καλλιτέχνης του είδους ……………………………………….: στρατιωτικές αναμνήσεις διατυπωμένες σε καθαρά και λιτά Λατινικά, σε ύφος που ανακαλεί τον Ξενοφώντα. Ο Κορνήλιος Νέπως, φίλος του
Κικέρωνα και του Κατούλλου, εγκαινιάζει στη Ρώμη …………………………………………………: έγραψε περίπου 25 βιογραφίες διάσημων Ελλήνων και Ρωμαίων, κυρίως στρατηγών. Ο Σαλλούστιος Κρίσπος ‒ ο «πρώτος στη ρωμαϊκή
ιστορία», όπως τον χαρακτηρίζει ο Μαρτιάλης ‒ μεταφέρει στη ρωμαϊκή λογοτεχνία τη ……………………………………………………… ή καλύτερα την ιστορική …………………………………… (περίφημο είναι το έργο του Η συνωμοσία του Κατιλίνα: De
Catilinae coniuratione).,

Το κέντρο βάρους (κατά τους Αυγούστειους χρόνους) μετατοπίζεται στην ποιητική δημιουργία (Βεργίλιος, Οράτιος, Τίβουλλος, Προπέρτιος, Οβίδιος) και ακολουθεί ο πεζός λόγος (Λίβιος). Οι πέντε ποιητές συνδέονται με δεσμούς εσωτερικής ποιητικής υφής και εξωτερικής φιλίας, όμως δεν επιδίδονται στα ίδια ποιητικά γένη: ο Βεργίλιος είναι ο ποιητής του ………………………………………….. και ………………………………………………………, ο Οράτιος εκπροσωπεί ………………………………………, ενώ οι τρεις άλλοι καλλιεργούν κυρίως …………………………………………………..