Ο ήρωας λέει χωρίς επίγνωση λέξεις ή φράσεις που έχουν για τον ίδιο δυσοίωνη σημασία ή προδιαγράφουν την τραγική πτώση του, και που μόνο οι θεατές και ο ποιητής καταλαβαίνουν την πραγματική τους έννοια, μιας και είναι γνώστες του μύθου της τραγωδίας.

Είναι «]η ε[ις τό [εναντίον τ~ων πραττομένων μεταβολή», κατά τον Αριστοτέλη είναι η διαδικασία με την οποία ο ήρωας έπεφτε απότομα από τη μία κατάσταση στην άλλη, από την ευτυχία στη δυστυχία και αντίστροφα.

Είναι ο τρόπος με τον οποίο δύο ή περισσότερα πρόσωπα του δράματος φτάνουν μέσα από τους χειρισμούς της πλοκής, ν’ αναγνωρίσουν το ένα τ’ άλλο, ενώ πριν αγνοούσαν την πραγματική τους ταυτότητα. Ο Αριστοτέλης λέει: «καλλίστη δέ [αναγνώρισις, |οταν |αμα περιπέτειαι γίνονται... πασ~ων δέ βελτίστη [αναγνώρισις ]η [εξ α[υτ~ων τ~ων πραγμάτων...».

Η προαναγγελία ορισμένων γεγονότων, που θα συμβούν αργότερα, μέσα από ορισμένες φράσεις των ηρώων του δράματος.

Το συναίσθημα που αισθάνεται ο θεατής βλέποντας τον ήρωα να πάσχει. Το συναίσθημα αυτό επιτείνεται, γιατί ο θεατής σκέφτεται συχνά ότι θα μπορούσε να βρεθεί σε παρόμοια θέση με τους ήρωες του έργου.