Μάθημα : "Μια ελιά και ένας δρόμος αφηγούνται." Τόποι, τοπόσημα, τοπικές ιστορίες.

Η δράση «“Μία ελιά και ένας αγωγός αφηγούνται”. Τόποι, τοπόσημα, τοπικές ιστορίες» έδωσε την αφορμή σε μαθητές και μαθήτριες των δύο σχολείων να ασχοληθούν, καταρχάς, με ιστορικά μνημεία του τόπου που τους φιλοξενεί. Η ελιά του Πεισίστρατου βρίσκεται στο κέντρο των Αγίων Αναργύρων, 100 μέτρα από τον ομώνυμο ναό. Πρόκειται για δέντρο που φυτεύτηκε στα χρόνια του τύραννου Πεισίστρατου (561-527 π. Χ.), στο πλαίσιο ενός ευρύτατου προγράμματος φυτεύσεων στην Αττική για λόγους οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς. Το δέντρο επιβίωσε για 2500 χρόνια, με τον τελευταίο αιώνα, όταν η περιοχή γνώρισε οικιστική ανάπτυξη, να θέτει πολλές φορές σε κίνδυνο την ύπαρξή του. Από την άλλη, μικρό τμήμα δύο πήλινων αγωγών εντοπίστηκε στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως και στο πάρκο «Μ. Θεοδωράκης» στο πλαίσιο του έργου ανάπλασης του κέντρου του αστικού ιστού των Βριλησσίων. Πρόκειται για ένα μικρής χωρητικότητας αγωγό, ημικυκλικής διατομής, από αυτούς που συνηθίζεται να βρίσκονται σε περιβάλλοντες χώρους αγροικιών, αλλά  και σε ρείθρα δρόμων. Βρίσκονταν σε πολύ μικρό βάθος και χρησιμεύουν για την απορροή υδάτων, την αποχέτευση και την απλή μεταφορά νερού για άρδευση. Πιθανόν είναι να διευθετούσαν τα νερά κάποιου μικρού ρέματος που κατέβαινε από την Πεντέλη. Ο αγωγός δεν έχει ακόμη χρονολογηθεί, ωστόσο από τον τύπο του δύναται να τοποθετηθεί χρονικά στην κλασική περίοδο.

Οι συμμετέχοντες ερεύνησαν διαδοχικά το ιστορικό πλαίσιο και τη σημερινή κατάσταση των δύο μνημείων, την λειτουργία τους στο πλαίσιο της σύγχρονης πόλης και τους δεσμούς που αναπτύσσουν οι κάτοικοι των δύο περιοχών με αυτά. Αξιοποιώντας τα ερευνητικά εργαλεία της συνέντευξης, της κατάρτισης και επεξεργασίας ερωτηματολόγιων, της αναζήτησης και αξιολόγησης πληροφοριών στο διαδίκτυο και της εικαστικής και λογοτεχνικής απεικόνισης της ελιάς και των αγωγών, οι μαθητές και οι μαθήτριες ήλθαν σε επαφή με την τοπική κοινωνία των Βριλησσίων και των Αγίων Αναργύρων και συνειδητοποίησαν ότι κάθε ιστορικό μνημείο, ακόμα και το πιο «μικρό», έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον στον τόπο του.