Μάθημα : Εικαστικά Γ - Δ

Ο μπλε αυτός ιπποπόταμος έχει ηλικία σχεδόν 5.000 ετών και βρέθηκε σε ένα αρχαίο τάφο της Αιγύπτου. Το μπλε παραγόταν συνδυαζοντας τα οξείδια σιδήρου και χαλκού με πυρίτιο και ασβέστιο και ήταν για τους Αιγύπτιους το χρώμα του ουρανού και του σύμπαντος. Συμβόλιζε το νερό και τον ποταμό Νείλο και ήταν το χρώμα της ζωής, της γονιμότητας και της αναγέννησης. Ο μπλε ιπποπόταμος έχει μέγεθος σχεδόν όσο μια παλάμη και βρίσκεται σήμερα στο βρετανικό μουσείο, ενώ περίπου άλλοι 50 παρόμοιοι ιπποπόταμοι υπάρχουν σε διάφορα μέρη του κόσμου.     
 Εμείς θα προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε τον μπλε ιπποπόταμο, χρησιμοποιώντας πηλό, πλαστελίνη ή όποιο άλλο παρόμοιο υλικό έχουμε στο σπίτι. Ή μπορούμε απλά να τον ζωγραφίσουμε και να τον τοποθετήσουμε στη ζωγραφιά μας, όπου εμεις φανταζόμαστε ότι μπορεί να ζει.                                         
 Περιμένω να δω τις εργασίες σας. Καλές δημιουργίες!

Παρακολουθήστε το βίντεο και φτιάξτε μια αφίσα με θέμα τα μέτρα πρόληψης από τον  κορονοϊό. Βάλτε το χαρτί σας κάθετα, χρησιμοποιώντας έντονα και φωτεινά χρώματα. Μπορούμε να βάλουμε και κάποιο σλόγκαν, μια έξυπνη φράση δηλαδή , που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή. Καλή επιτυχία.

Ο Πικάσο ζωγράφισε δύο πίνακες με το ίδιο θέμα. Τους τρεις μουσικούς. Και οι δύο εκδόσεις ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι του 1921 στο Fontainebleau κοντά στο Παρίσι, στη Γαλλία, στο γκαράζ μιας βίλας που χρησιμοποιούσε ως στούντιο ο Πικάσο. Τα έργα αυτά ανήκουν στην περίοδο του κυβισμού, το κίνημα της τέχνης που προσπαθεί να απεικονίσει τον κόσμο μέσα από τα γεωμετρικά σχήματα.
  Αφού παρατηρήσετε τους δύο πίνακες, προσπαθήστε να φτιάξετε το δικό σας έργο με τον τρόπο αυτό, βάζοντας μέσα και τον εαυτό σας σαν τέταρτο μουσικό με όποιο όργανο θέλετε εσείς. Καλή επιτυχία! 
Έργα καλλιτεχνών με θέμα τον Πιερότο και τον Αρλεκίνο, πρωταγωνιστών στην κομέντια ντελ άρτε (Commedia dell'arte), που είναι η ονομασία της λαϊκής ιταλικής αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας η οποία ήταν δημοφιλής μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνα.

Σχεδιάστε κάτι πολύ απλό και μεγάλο στο κεντρο του χαρτιού σας. Μετά τραβήξτε οριζόντιες και κάθετες γραμμές και χρωματίστε τα σχήματα που δημιουργούνται με τον τρόπο που βλέπετε.

Προσπαθούμε να ζωγραφίσουμε τη γάτα του Ρομέρο Μπρίτο, ενός μεγάλου σύγχρονου καλλιτέχνη απο τη Βραζιλία, ακολουθώντας τις οδηγίες.

Πως σχεδιάζουμε ένα πορτρέτο.

Ας δούμε λίγο όμως και τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος.

Και τα σημεία από τα οποία δημιουργείται η κίνηση.

Ο Κιθ Χάρινγκ,ήταν Αμερικανός καλλιτέχνης της Ποπ Αρτ με μεγάλες κοινωνικές ευαισθησίες, που έγινε γνωστός από τα γκράφιτι που δημιούργησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1980. Γεννήθηκε στις 4 Μαΐου 1958 στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ και πέθανε στις 16 Φεβρουαρίου 1990.
Από πολύ νωρίς άρχισε να ενδιαφέρεται για την τέχνη χάρη στον πατέρα του, Άλεν Χάρινγκ, που σχεδίαζε χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων μαζί του. Στη Νέα Υόρκη εγκαταστάθηκε το 1978 για να σπουδάσει ζωγραφική στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών και σχεδίαζε ασταμάτητα. Αρχικά, ξεκίνησε να δημιουργεί γκράφιτι με κιμωλία στο μετρό της πόλης. Είχε συλληφθεί μάλιστα πολλές φορές για αυτό, καθώς εκείνη την εποχή, το γκράφιτι χαρακτηρίζονταν κυρίως ως βανδαλισμός. Αυτό δεν τον σταμάτησε καθώς έργα του άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη την πόλη και ο ίδιος να αποκτάει φήμη. Μεταξύ 1980 και 1985, ο Haring δημιούργησε εκατοντάδες από αυτά τα δημόσια σχέδια σε γρήγορες ρυθμικές γραμμές, δημιουργώντας μερικές φορές έως και σαράντα «σχέδια του μετρό» σε μια μέρα. Αυτή η ροή εικόνων έγινε οικεία στους επιβάτες της Νέας Υόρκης, οι οποίοι συχνά σταματούσαν για να μιλήσουν με τον καλλιτέχνη. Αυτή η αναγνωρισιμότητα έκανε τις γκαλερί να ενδιαφερθούν για τη δουλειά του και έτσι οργανώθηκαν εκθέσεις με έργα του σε όλη την Αμερική, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Έγινε ιδιαίτερα περιζήτητος και κατά τη διάρκεια της καριέρας του, το έργο του παρουσιάστηκε σε περισσότερες από 100 ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία και δημιούργησε περισσότερα από 50 δημόσια έργα τέχνης σε δεκάδες νοσοκομεία, φιλανθρωπικά ιδρύματα, παιδικούς σταθμούς, παιδικά κέντρα και ορφανοτροφεία. Ζωγράφισε μάλιστα ένα τεράστιο έργο τέχνης του Αγάλματος της Ελευθερίας με πάνω από 1000 παιδιά. Το 1989 δημιούργησε το ίδρυμα "Keith Haring Foundation", το οποίο χρηματοδοτεί μέχρι και σήμερα οργανώσεις που ασχολούνται με εκπαιδευτικά προγράμματα για μη προνομιούχα παιδιά για τη μόρφωση, την πρόληψη και τη φροντίδα τους.
Ήταν πολιτικά ευαισθητοποιημένος και σχεδίασε την αφίσα του κινήματος για την κατάργηση του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική το 1985 και το 1986, δημιούργησε μια τοιχογραφία στο τείχος του Βερολίνου .
Άνοιξε ένα κατάστημα, που το ονόμασε "Pop Shop", διακόσμησε με έργα του όλους τους τοίχους και πουλούσε διάφορα αναμνηστικά με τα σχέδια του. Στόχος του ήταν πάντα να έχουν πρόσβαση σε αυτό που θεωρούσε τέχνη, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι και όχι μόνο καλλιτέχνες και συλλέκτες.
Ο Κιθ Χάρινγκ εμπνεύστηκε από καλλιτέχνες γκράφιτι και είναι γνωστός για τα πολύχρωμα έργα τέχνης που θυμίζουν κινούμενα σχέδια και ορισμένους χαρακτήρες, όπως τα μωρά που σέρνονται, τα σκυλιά που γαβγίζουν και τα διαστημόπλοια. Δημιούργησε ανθρώπινες φιγούρες, χωρίς χαρακτηριστικά, μόνο με το περίγραμμα τους και μετα τις ζωγράφιζε με πολλά διαφορετικά χρώματα. Με κύρια θέματα την γέννηση, τη ζωή, το θάνατο, την αγάπη, τον πόλεμο, τον άνθρωπο, τη σύγχρονη ζωή στις πόλεις, τις φυλετικές διακρίσεις, τον υπερκαταναλωτισμό, χρησιμοποιούσε την δύναμη της γραμμής και την αμεσότητα του μηνύματος με σύμβολα, για να διηγηθεί ιστορίες στον κόσμο. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι σκόπιμα δεν έδινε τίτλο στα έργα του για να αφήσει στο θεατή να δώσει τη δικιά του ερμηνεία σε αυτά ,αφού σύμφωνα με τον Χάρινγκ, τα έργα είναι τόσο διαφορετικά όσο τα άτομα που τα βλέπουν και τα κρίνουν. 

______________________________________________________________________________________________________________________________________________


1. Ακολουθήστε τα βήματα για να ζωγραφίσετε κι εσείς τον πίνακα του Κιθ Χάρινγκ.





2. Δημιουργήστε το δικό σας έργο με τις φιγούρες και τα χρώματα του καλλιτέχνη.

Ο Μινωϊκός πολιτισμός πήρε το ονομά του απο τον αρχαιολόγο Έβανς, ο οποίος
ανακάλυψε το ανάκτορο της Κνωσού στις αρχές του 20ου αιώνα και συνέδεσε το μυθικό
βασιλιά Μίνωα με τον πολιτισμό της Κρήτης. Ο πολιτισμός αυτός χρονολογείται από την
3η χιλιετία ως το 1400π.Χ.
Στη Μινωϊκή Κρήτη δεν υπήρχαν ναοί, η λατρεία των θεοτήτων γινόταν είτε στην
ύπαιθρο ή σε σπήλαια, είτε σε διαμορφωμένους χώρους μέσα στις οικίες ή στ’ανάκτορα. Η Κνωσός και η
Φαιστός με τα μεγάλα παλάτια ήταν τα πολιτικά και θρησκευτικά κέντρα των βασιλέων
του νησιού. 
Οι πλούσιες χρωματικά τοιχογραφίες που κοσμούσαν τα παλάτια ήταν
εμπνευσμένες απο τη φύση με αναπαραστάσεις ζώων, πουλιών, και φυτών. Επίσης,
υπήρχαν αναπαραστάσεις απο γιορτές με θρησκευτικό χαρακτήρα όπως τα γνωστά
«Ταυροκαθάψια», άθλημα της εποχής, όπου ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω στον
ταύρο. Έχουν βρεθεί παραστάσεις νεαρών ανδρικών και γυναικείων μορφών, όπου
φαίνεται η ξένοιαστη και πολυτελής ζωή των ευγενών της μινωικής Κρήτης. Τα μινωικά ζωγραφισμένα κονιάματα έχουν μεγάλη αντοχή. Το αποτέλεσμα της χρήσης των χρωμάτων εκφράζει το αίσθημα της χαράς της ζωής, της χάρης και της τρυφερότητας. Η κίνηση, που είναι το πρωταρχικό στοιχείο στην τέχνη της Κρήτης, δίνει ζωή και ένταση στις συνθέσεις. Τα φυτά ζωγραφίζονται γαλάζια και τα λουλούδια μοιάζουν εξωτικά. Τα ζώα αποδίδονται με συμβατικά χρώματα και πολλές φορές η αναγνώριση είναι δύσκολη. Οι ανθρώπινες μορφές είναι στην πραγματικότητα έγχρωμες σκιαγραφίες. Οι γυναίκες αποδίδονται με λευκό και οι άντρες με ερυθρό χρώμα. Αποδίδονται πολλές διακοσμητικές λεπτομέρειες. Μέσα σε φυσικά κρητικά τοπία απεικονίζονται πουλιά γνωστά αλλά και εξωτικά, πέρδικες και πίθηκοι, γάτοι και βέβαια θαλασσινά, ψάρια και δελφίνια.
Αν και ο Μινωϊκός πολιτισμός δεν μας άφησε έργα γλυπτικής σε μάρμαρο, υπάρχουν
γλυπτά σε μαλακή πέτρα όπως ο στεατίτης. Χαρακτηριστικά είναι τα ζωγραφισμένα μικρά ειδώλια απο πηλό που συνήθως αναπαριστούν θεότητες με σηκωμένα χέρια ή που κρατούν φίδια. Τα πήλινα αγγεία
που ήταν διακοσμημένα με παραστάσεις από το θαλάσσιο κόσμο όπως χταπόδια,
όστρακα και ψάρια.
Όλα τα μινωικά έργα –αγγεία από πηλό ή πέτρα, ειδώλια, κοσμήματα, τοιχογραφίες– έχουν κίνηση, ζωντάνια και χάρη και δείχνουν μια προτίμηση των Μινωιτών για την απεικόνιση της φύσης. Τα θέματα και η τεχνοτροπία τους επηρέασαν τους γειτονικούς λαούς, ιδιαίτερα τους Κυκλαδίτες και τους Μυκηναίους.
Οι τοιχογραφίες, που οι περισσότερες προέρχονται από το ανάκτορο της Κνωσού, παριστάνουν συνήθως θρησκευτικές ή τελετουργικές πομπές, ειδυλλιακά τοπία με πλούσια βλάστηση και ζώα, καθώς και θέματα από τον κόσμο της θάλασσας.
Οι τοιχογραφίες αποτελούν ίσως την πιο πρωτότυπη, την πιο χαρακτηριστική έκφραση του πολιτισμού της Εποχής του Χαλκού. Οι πρώτες τοιχογραφίες στον ελληνικό χώρο εμφανίζονται στη μινωική Κρήτη γύρω στα 1600 π.Χ., στη Νεοανακτορική περίοδο, αλλά καθώς φαίνεται υπήρχαν και παλαιότερα, στα πρώτα ανάκτορα της Κνωσού. Από την Παλαιοανακτορική όμως περίοδο σώζονται μόνο επιχρίσματα σε τοίχους και δάπεδα. Από την Κρήτη η τέχνη της τοιχογραφίας διαδόθηκε στις Κυκλάδες και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Οι τοιχογραφίες αποτελούν ίσως την πιο πρωτότυπη, την πιο χαρακτηριστική έκφραση του πολιτισμού της Εποχής του Χαλκού. Οι πρώτες τοιχογραφίες στον ελληνικό χώρο εμφανίζονται στη μινωική Κρήτη γύρω στα 1600 π.Χ., στη Νεοανακτορική περίοδο, αλλά καθώς φαίνεται υπήρχαν και παλαιότερα, στα πρώτα ανάκτορα της Κνωσ
ού. Από την Παλαιοανακτορική όμως περίοδο σώζονται μόνο επιχρίσματα σε τοίχους και δάπεδα. Από την Κρήτη η τέχνη της τοιχογραφίας διαδόθηκε στις Κυκλάδες και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Οι τοιχογραφίες είναι νωπογραφίες, που σημαίνει ζωγραφική σε υγρή επιφάνεια. Στη νωπογραφία, ολόκληρη η σύνθεση ζωγραφίζεται στον νωπό σοβά, γι' αυτό και είναι μια ζωγραφική πολύ ανθεκτική στο χρόνο και τις καιρικές μεταπτώσεις: τα χρώματα εισχωρούν σε βάθος μέσα στο νωπό κονίαμα και γίνονται ένα σώμα μ' αυτό. Ο καλλιτέχνης εργάζεται στον τοίχο κατά τμήματα, πρέπει να προχωρεί γρήγορα πριν στεγνώσει ο σοβάς. Είναι μια τεχνική πολύ δύσκολη. Ο καλλιτέχνης αρχίζει να ζωγραφίζει όταν ο σοβάς είναι νωπός, αλλά αν το έργο δεν έχει τελειώσει εγκαίρως, τον ξαναβρέχει, ή συνεχίζει στη στεγνή επιφάνεια.
Τα χρώματα είναι όλα φυσικά, γαιώδους προελεύσεως. Το λευκό γίνεται από ασβέστη. Το σκούρο κόκκινο από οξείδιο του σιδήρου ή αιματίτη, ενώ το ανοιχτό κόκκινο είναι από ψημένη ώχρα. Το μαύρο γίνεται από άνθρακα, είτε ορυκτό, είτε προερχόμενο από καύση. Το γαλάζιο είναι το ίδιο που μεταχειρίζονταν στην Αίγυπτο: το "αιγυπτιακό μπλε" - ένα μείγμα πυριτίου του χαλκού και οξειδίου του ασβεστίου. Το κίτρινο είναι ώχρα. Το πράσινο είναι μείγμα κίτρινου και γαλάζιου, εκτός αν είχε γίνει από μαλαχίτη. Τα χρώματα διαλύονταν με νερό και ασβέστη και έτσι εισχωρούσαν βαθιά στον σοβά. Συχνά συγκρατούνταν με κάποια οργανική κόλλα, η σύνθεση της οποίας μας είναι άγνωστη.

Τα Κυκλαδικά ειδώλια αποτελούν το πρώτο δείγμα τέχνης του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Βρέθηκαν στα νησιά των Κυκλάδων και κατασκευάστηκαν πριν από περίπου 5.000 χρόνια και είναι μικρού μεγέθους ομοιώματα που αποδίδουν σε μάρμαρο τη μορφή ανθρώπου.
Το ύψος τους είναι περίπου 25-30 εκατοστά, υπάρχουν όμως και ειδώλια με ύψος έως 153 εκατοστά. Τα περισσότερα ειδώλια βρέθηκαν μέσα σε τάφους και ορισμένα σε σπίτια, ιερά και οικισμούς.
Το λευκό μάρμαρο ήταν υλικό που υπήρχε σε αφθονία στα νησιά. Επειδή όμως είναι σκληρό υλικό το λάξευαν με μεταλλικά εργαλεία κυρίως από χαλκό και λείαιναν την επιφάνειά του με ελαφρόπετρα. Ήταν μια επίμονη εργασία και για ένα περίτεχνο έργο χρειαζόταν αρκετό χρόνο. Οι Κυκλαδίτες καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν ορυκτά χρώματα, δηλαδή που έβγαζαν από τη γη για να ζωγραφίσουν τα μάτια, το στόμα και άλλες λεπτομέρειες που χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων. Αλλά πώς δημιουργούσαν τα χρώματα; Πρώτα έτριβαν το ορυκτό για να γίνει πούδρα, χρησιμοποιώντας δύο πέτρες και μετά το ανακάτευαν με λάδι ή νερό (πιθανόν και αυγό) για να σταθεροποιηθεί. Μετά χρωμάτιζαν την δημιουργία τους. Στη πλειοψηφία τους τα Κυκλαδικά ειδώλια αναπαριστάνουν γυναίκες γυμνές με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος. Προς τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.χ. όμως κατασκευάζονται και αντρικά ειδώλια. Οι αντρικές μορφές εικονίζονται σε συγκεκριμένες δραστηριότητες όπως π.χ. ως μουσικοί ή κυνηγοί ή πολεμιστές. Η μορφή του ανθρώπινου σώματος ποικίλλει. Βρέθηκαν βιολόσχημα ειδώλια, με σώμα δηλαδή που θυμίζει περισσότερο βιολί αλλά βρέθηκαν και ορισμένα με ανεπτυγμένη κίνηση όπως ''ο Προπίνων'' που σηκώνει το χέρι σε πρόποση, ''ο αυλητής'', ο οποίος παίζει διπλό αυλό καθώς και ''ο αρπιστής''.

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (1853 –1890) ήταν Ολλανδός ζωγράφος. Οσο ζούσε, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατάφερε να πουλήσει μόνο τον πίνακα "Κόκκινο αμπέλι" σε όλη του τη ζωή! Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. 

Γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1853 στο Ζίντερτ της Νότιας Ολλανδίας. Το 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεκινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής. Υπήρξε κατά βάση αυτοδίδακτος, αν και ένας εξάδελφός του καλλιτέχνης, ο τοπιογράφος Άντον Μοβ, τού έμαθε ορισμένα τεχνικά στοιχεία της ελαιογραφίας και της υδατογραφίας.
Το 1886, έφυγε από την Ολλανδία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και έζησε μαζί με τον αδελφό του Τεό, έμπορο τέχνης και προστάτη καλλιτεχνών όπως ο Εμίλ Μπερνάρ, ο Εντγκάρ Ντεγκά, ο Πολ Γκογκέν, ο Ζορζ Σερά και ο Τουλούζ Λοτρέκ.
Εντυπωσιασμένος από το έργο και την προσωπικότητα των ζωγράφων αυτών, ο Βαν Γκογκ συνέλαβε την ιδέα ενός «εργαστηρίου του Νότου», στο Αρλ, όπου θα δούλευαν από κοινού οι πρωτοπόροι καλλιτέχνες της εποχής και το 1888, εγκαταστάθηκε εκεί. Την περίοδο αυτή, επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικά δείγματα τα έργα Έναστρη νύχτα’ και μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια. 
Τα έργα της ολλανδικής περιόδου του (1880-1886) είναι βαριά, με χρώματα πλούσια αλλά σε χαμηλούς τόνους και με όχι ιδιαίτερη εκλέπτυνση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της τέχνης του της πρώτης αυτής περιόδου είναι ο πίνακας «Οι πατατοφάγοι».
Όταν, στο Παρίσι, ήρθε σε επαφή με τους άλλους νεωτεριστές ζωγράφους της εποχής, τις γιαπωνέζικες στάμπες και τα έργα μεγάλων κολοριστών του παρελθόντος όπως ο Ντελακρουά, το ύφος του άλλαξε ριζικά, για να καταλήξει στα εκθαμβωτικά χρώματα και τις παχιές, ξέφρενες πινελιές της περιόδου του Αρλ.
Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Τα δυόμισι τελευταία χρόνια της ζωής του, ζωγράφισε εκατοντάδες πίνακες, ανάμεσα στους οποίους και τα πασίγνωστα έργα του «Αυτοπροσωπογραφία», «Ηλιοτρόπια», «Νύχτα με άστρα» κ.α. Δεν είναι απολύτως βέβαιο ποιο ήταν το τελευταίο του έργο, αλλά πρόκειται πιθανά για τον πίνακα “Σιτοχώραφο με κοράκια”.
Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολωνία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914). Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια.