Να συμπληρωθούν τα κενά.
Από το απόσπασμα β. 14'-18.40'.
Ο Λουίς ενεπλάκη ενεργά στην ζωή της πατρίδας του από νεαρή ηλικία. Γνώρισε αξιόλογα πολιτικά πρόσωπα και βίωσε άμεσα σημαντικά ιστορικά . Μέσα από αυτά έμαθε την αξία της και του , ακόμη και στις δύσκολες στιγμές, το οποίο θεωρεί κάτι τρομακτικά . Νιώθει, επίσης, ότι έχει πράξει το σωστό στη σωστή στιγμή, επειδή πριν από συγγραφέας υπήρξε . Έγραψε για θέματα που έχουν σχέση με τη ζωή, αφού πρώτα είχε εκπληρώσει το καθήκον του ως .
Από το απόσπασμα γ. 23.30΄-30΄.
Ο Σεπούλβεδα θεωρεί ότι όσο υπάρχει τόσο κατανομή πλούτου, η πιθανότητα και η αναγκαιότητα για μια θα υπάρχει πάντα. Η φύση των επαναστάσεων προφανώς είναι ανάλογα με τις συνθήκες κάθε χώρας σε κάθε εποχή. Ωστόσο, για τον συγγραφέα εκκρεμεί μία επανάσταση, η επανάσταση της , γιατί τώρα το θέμα είναι να θέσει κανείς ένα επαναστατικό ερώτημα... και να φτάσει σε μια επαναστατική απάντηση: τι θέλουμε να είμαστε; πολίτες ή ; Θέλουμε να να είμαστε ή άνθρωποι αναλωμένοι;
Ο δεν εντάσσει τον εαυτό του στους οικολόγους. Η είναι επιστήμη και υπόκειται σε ανανέωση. Θεωρεί προφανές ότι αυτό που αποκαλείται καταστροφή του περιβάλλοντος, καταστροφή, πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε στην ρίζα του προβλήματος. Το ζήτημα είναι ζήτημα από μόνο του, διότι έχουμε μια αντίληψη για την που εγκληματεί ενάντια στην του ανθρώπινου είδους, κι αυτό γιατί κάποιοι λίγοι κερδίζουν πάρα πολλά με την χρήση των πόρων. Πρέπει να πάμε σε έναν άλλο τύπο .
Από το απόσπασμα δ. 44΄-τέλος.
Αναφορικά με το έργο της συγγραφής ο Λουίς Σεπούλβεδα αυτοχαρακτηρίζεται ως "λάτρης της ". Κατά την άποψή του τα ισπανικά είναι μια γλώσσα ενώ του αρέσει το άμεσο και ακριβές λεξιλόγιο. Αρχίζει να γράφει μια ιστορία, όταν την έχει ολόκληρη στο μυαλό του, την αρχή και το τέλος, και λείπει το . Μια ιστορία φυσιολογικά γράφεται σε λίγες εβδομάδες, μετά, όμως, το να αυτήν την ιστορία σε είναι το πιο περίπλοκο και συνάμα μέρος της δουλειάς του . Επίσης, αυτοπροσδιορίζεται ως συγγραφέας. Χαρακτηριστικά αναφέρει: "Και όταν γράφω, όλη μου η ευφυΐα, όλη μου η , όλη μου η γνώση, όλα όσα ξέρω για το επάγγελμα της συγγραφής, δεν είναι παρά στοιχεία, που τα θέτω στην υπηρεσία της , που θέλω να αφηγηθώ".
Ο Σεπούλβεδα ακόμη επισημαίνει ότι μέσα στη λογοτεχνική του γραφή αναπόφευκτα εκφράζει και την προσωπική του , τη δική του αλλαγή. Ως παράδειγμα επικαλείται τη σύντομη περίοδο διαμονής του στους , ένα έθνος στην Αμαζονία, από τους οποίους έμαθε να αναζητά την με τον τόπο, όπου ζει... δηλαδή τη συμφιλίωσή με το περιβάλλον. Συνειδητοποίησε, λοιπόν, ότι στη σχέση του με τη φύση ο άνθρωπος πρέπει να είναι ύψιστος της και όχι μεταμορφωτής της. Προφανώς, λοιπόν, συμπεραίνει, κι ο συγγραφέας αλλάζει στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και πρέπει να φαίνεται αυτό στη συγγραφή, γιατί κι αυτό είναι μέρος της τεράστιας δύναμης που έχει η , να μοιράζεται όχι μόνο τις αλλαγές των χαρακτήρων αλλά και την αλλαγή του ίδιου του .
