Μάθημα : ΙΣΤΟΡΙΑ Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ β΄ μέρος: ΕΥΡΩΠΗ

Ορισμός

ο «μερκαντιλισμός» είναι η ονομασία που δόθηκε από τους ιστορικούς του τέλους του 19ου αιώνα στο πολιτικοοικονομικό σύστημα του ολοκληρωτικού κράτους από τον δέκατο έκτο έως τον δέκατο όγδοο αιώνα.

Κατηγορία

Δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες

URL

Δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες

Σχόλια

Από τους διάφορους ιστορικούς ονομάστηκε «σύστημα εξουσίας ή κρατικής οικοδόμησης» (Eli Heckscher), ένα σύστημα συστηματικών κρατικών προνομίων, ιδίως στον περιορισμό των εισαγωγών ή των επιδοτήσεων εξαγωγών (Adam Smith) ή σε ένα ελαττωματικό σύνολο οικονομικών θεωριών, συμπεριλαμβανομένου του προστατευτισμού και της φερόμενης ανάγκης συσσώρευσης χρυσού σε μια χώρα. Στην πραγματικότητα, ο μερκαντιλισμός ήταν όλα αυτά τα πράγματα. Ήταν ένα ολοκληρωμένο σύστημα κρατικής οικοδόμησης, κρατικών προνομίων, αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός».

Στην καρδιά του μερκαντιλισμού είναι η άποψη ότι η μεγιστοποίηση των καθαρών εξαγωγών είναι η καλύτερη διαδρομή για την εθνική ευημερία. Στην ουσία του, ο μερκαντιλισμός ταυτίζεται με τη συσσώρευση πολυτίμων μετάλλων (bullionism), την ιδέα ότι το μόνο πραγματικό μέτρο του πλούτου και της επιτυχίας μιας χώρας ήταν η ποσότητα χρυσού που κατείχε. Εάν μια χώρα είχε περισσότερο χρυσό από μια άλλη, ήταν κατ’ ανάγκη σε καλύτερη θέση. Η ιδέα αυτή είχε σημαντικές συνέπειες για την οικονομική πολιτική. Ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η ευημερία της χώρας ήταν να κάνει λίγες εισαγωγές και πολλές εξαγωγές, δημιουργώντας έτσι μια καθαρή εισροή ξένου συναλλάγματος και μεγιστοποιώντας τα αποθέματα χρυσού!

Η εμποροκρατία (μερκαντιλισμός) είναι ελεγχόμενη από το κράτος και έχει ως στόχο την αύξηση των εσόδων της χώρας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διάφορους τρόπους. Ένας είναι μέσω δασμολογίας στα εισαγόμενα και στα εξαγόμενα προϊόντα. Ακόμη, ένας άλλος τρόπος είναι η αύξηση των εγχωρίων μετάλλων. Επίσης, η ακύρωση μόνο των εισαγωγών θα οδηγήσει στην βελτίωση του νομισματικού ισοζυγίου.

Ο ρόλος του κράτους συμβάδιζε με την πολιτική του μερκαντιλισμού, χρησιμοποιώντας πολιτικές προστατευτισμού, για να ευνοήσει προφανώς την αύξηση του εμπορικού ισοζυγίου. Για τον λόγο αυτό, χρειαζόταν αύξηση στους εισαγωγικούς δασμούς και μηδενισμό στους εξαγωγικούς. Επίσης, έκανε την βιομηχανική της δύναμη πιο ανταγωνιστική έναντι στις άλλες χώρες, μειώνοντας την εισροή από αγαθά του εξωτερικού σε συνδυασμό με φθηνό κόστος εργασίας και πρώτων υλών. Συμπληρωματικά, έδωσε επιδόματα, ελάφρυνση στα χρέη στους επιχειρηματίες και τους βοήθησε να βρουν ικανούς τεχνίτες από το εξωτερικό. Επιπροσθέτως, απαγόρευσε να χρησιμοποιούνται αγαθά πολυτέλειας και έθεσε σταθερούς μισθούς στα εργατικά χέρια.