Μάθημα : Λατινικά Γ΄Λυκείου
Κωδικός : 0544005323
-
Θεματικές Ενότητες
-
Γραμματική λατινικής γλώσσας
-
Μάθημα XVI - Η τελευταία μάχη του Καίσαρα στη Γαλατία
-
Μάθημα XVII - Φόβος μπροστά στο άγνωστο
-
Μάθημα ΧVIII- O Ηρακλής στην Ιταλία
-
Μάθημα ΧΙΧ- Η συνωμοσία του Κατιλίνα
-
Μάθημα ΧΧ- Πώς ο Κλαύδιος έγινε αυτοκράτορας
-
Μάθημα XXI- ΠΩΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΤΟ PISAURUM
-
Μάθημα ΧΧΙΙ- ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ
-
Μάθημα ΧΧΙΙΙ- ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
-
Μαθημα ΧΧΙV- Το πάθημα ενός ψεύτη
-
Μάθημα ΧΧV- ΠΩΣ ΕΝΑ ΣΥΚΟ ΣΤΑΘΗΚΕ ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Η ΚΑΡΧΗΔΟΝΑ
-
Μάθημα XXVI- Ο ΠΛΙΝΙΟΣ ΑΝΑΓΓΕΛΛΕΙ ΕΝΑ ΘΛΙΒΕΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
-
Μάθημα ΧΧVII- ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ
-
Μάθημα XXVIII - ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΕΝΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗ ΔΟΥΛΟΥ
-
Μάθημα XXIX- Ο ΟΚΤΑΒΙΑΝΟΣ, Ο ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ
-
Μάθημα XXX- Ο ΛΙΚΙΝΙΟΣ ΜΟΥΡΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΘΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
-
Μάθημα ΧΧΧΙ- Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΛΟ
-
Μάθημα XXXVI- MIA ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΩΡΟΔΟΚΙΑΣ
-
Μάθ XXXVII- Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΕΜΦΥΛΙΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ
-
Μάθημα XXXVIII- Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙΚΙΛΙΑΣ
-
Μάθημα XXXIX- ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
-
Μήθημα XLI- ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ
-
ΜΑΘΗΜΑ XXXIII: ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
-
Γραμματική λατινικής γλώσσας
Μήθημα XLI- ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ
Στην κλασική και στη μετακλασική λατινική ποίηση και πεζογραφία επιβίωσαν αρχαϊστικά γλωσσικά στοιχεία -όπως άλλωστε συνέβη και στην Ελλάδα. Στην ποίηση υπήρχε πάντοτε μεγαλύτερη ελευθερία στη χρησιμοποίηση τέτοιων στοιχείων από ό,τι στην πεζογραφία· η μετρημένη χρήση τους π.χ. στο έπος έδινε στο λόγο επισημότητα και σοβαρότητα. Το 2ο αιώνα μ.Χ. παρατηρείται μια γενική στροφή προς τον αρχαϊσμό. Πάντοτε όμως αποτελούσε ακραία περίπτωση ο αρχαϊσμός στον καθημερινό λόγο. Ο νεαρός π.χ. του παρακάτω κειμένου προκάλεσε με τον παθιασμένο «καθαρευουσιανισμό» του τη δικαιολογημένη αγανάκτηση κάποιου φιλόσοφου, που φροντίζει να τον βάλει στη θέση του. |
non Sicanōrum aut Pelasgōrum, qui primi colluisse Italiam dicuntur, sed aetātis suae verbis utebantur. Tu autem, proinde quasi cum matre Evandri nunc loquāris, sermōne abhinc multis annis iam obsolēto uteris, quod neminem scire atque intellegere vis, quae dicas. Quin, homo inepte, taces, ut consequāris, quod vis? Sed antiquitātem tibi placēre dicis, quod honesta et bona et modesta sit. Sic ergo vive, ut viri antīqui, sed sic loquere,ut viri aetātis nostrae; atque id quod a C. Caesare scriptum est, habe semper in memoriā et in pectore: "tamquam scopulum, sic fugias verbum insolens atque inaudītum". |
Ο Κούριος κι ο Φαβρίκιος, άνδρες πάρα πολύ παλιοί, κι οι παλαιότεροι απ’ αυτούς Οράτιοι, καθαρά και με διαύγεια μιλούσαν με τους συγχρόνους τους · δε χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα των Σικανών και των Πελασγών, που λένε πως πρώτοι κατοίκησαν την Ιταλία, αλλά τη γλώσσα της εποχής τους. Εσύ όμως, σαν να μιλούσες τώρα με τη μάνα του Ευάνδρου, χρησιμοποιείς γλώσσα ξεπερασμένη ήδη εδώ και πολλά χρόνια, επειδή δε θέλεις να ξέρει και να καταλαβαίνει κανείς τι λες. Ανόητε άνθρωπε, γιατί δε σωπαίνεις, για να πετύχεις αυτό που θες; Λες όμως πως σου αρέσει η αρχαιότητα , γιατί είναι τιμημένη και καλή και σεμνή. Έτσι λοιπόν να ζεις όπως οι παλιοί, αλλά έτσι να μιλάς όπως οι σύγχρονοι μας. Και αυτό που έγραψε ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας να 'χεις πάντα στη μνήμη σου και στην καρδιά σου : «Σαν το σκόπελο απόφευγε τη λέξη την ασυνήθιστη και την πρωτάκουστη». |
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΜΕΝΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ Α' ΚΛΙΣΗ Italia -ae χωρίς πληθ. memoria -ae Β' ΚΛΙΣΗ vir - viri verbum -i scopulus -i annus -i Curius -i (i) κλητ. ενικού Curi- χωρίς πληθ. Fabricius -i (i) κλητ. ενικού Fabrici· χωρίς πληθ. Horatius -i (i) κλητ. ενικού Horati Sicani -orum ο ενικός (Sicanus -i) δεν είναι σε χρήση (όνομα έθνους) Pelasgi -orum ο ενικός (Pelasgus –i - δεν είναι σε χρήση (όνομα έθνους) Evander -ndri (και Evandrus -i) χωρίς πληθ. Γ' ΚΛΙΣΗ aetas -atis (θηλ.) γεν. πληθ. aetat(i)um mater -matris (θηλ.) γεν. πληθ. matrum sermo -onis (αρσ.) homo -inis (αρσ.) antiquitas -ads (θηλ.) C. Caesar -is χωρίς πληθ. pectus -oris (ουδ.)
ΕΠΙΘΕΤΑ Β' ΚΛΙΣΗ antiquissimus -a -um υπερθ. του επιθ. antiquus -a -um, antiquior -ior-ius, antiquissimus -a -um primus -a -um υπερθ. του επιθ. (prae), prior -ior -ius, primus -a –um multi -ae -a, plures -es -a (γεν. πληθ. plurium), plurimi -ae -a- το επίθετο στον ενικό αριθμό του συγκριτικού απαντά μόνο στο ουδέτερο: multus -a -um, — plus, plurimus -a -um obsoletus -a -um, obsoletior -ior -ius, (obsoletissimus -a -um) ineptus -a -um, ineptior -ior -ius, ineptissimus -a -um honestus -a -um, honestior -ior -ius, honestissimus -a -um bonus -a -um, melior -ior -ius, optimus -a -um modestus -a -um, modestior -ior -ius, modestissimus -a -um antiquus -a -um, antiquior -ior -ius, antiquissimus -a -um inauditus -a -um, inauditior -ior -ius, (inauditissimus -a -um)
|
Γ ΚΛΙΣΗ antiquior -ior -ius συγκρ. του επιθ. antiquus -a -um, antiquior -ior -ius, antiquissimus -a -um insolens -ntis, insolentior -ior -ius, insolentissimus -a –um
ΡΗΜΑΤΑ 2η ΣΥΖΥΓΙΑ taceo, tacui, taciturn, tacere placeo, placui και placitus sum, placitum, placere (ως απρόσωπο: placet, placuit και placitum est, placere) habeo, habui, habitum, habere 3η ΣΥΖΥΓΙΑ loquor, locutus sum, locutum, loqui αποθ. colo, colui, cultum, colere utor, usus sum, usum, uti αποθ. intellego και intelligo, intellexi, intellectum, intellegere volo, volui, - , velle βλ. Γραμμ., σ. 88 obsolesco, obsolevi, (obsoletum), obsolescere dico, dixi, dictum, dicere consequor, consecutus sum, consecutum, consequi αποθ. vivo, vixi, victum, vivere scribo, scripsi, scriptum, scribere fugio, fugi, fugitum, fugere ΒΟΗΘΗΤΙΚΟ ΡΗΜΑ sum, fui, - , esse 4η ΣΥΖΥΓΙΑ scio - sci(v)i - scitum - scire (προστ. ενεστ. scito - scitote αντί για sci - scite' προστ. μέλλ. scito - scito - scitote - sciunto) inaudio, inaudivi, inauditum, inaudire
ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΑ plane, planius, planissime (από το επίθ. planus -a -um, planior -ior -ius, planissimus -a -um) dilucide, dilucidius, (dilucidissime) (από το επίθ. dilucidus -a -um, dilucidior -ior -ius, dilucidissimus -a -um) nunc abhinc iam sic semper
ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ hic, haec, hoc (δεικτική) suus, sua, suum (κτητική) qui, quae, quod (αναφορική) tu (προσωπική) nemo (αόριστη ουσιαστική) quis, quid {ερωτηματική ουσιαστική στη φράση quae dicas) noster, nostra, nostrum {κτητική) is, ea, id (οριστική)
|
Curius et Fabricius, antiquissimi viri, et his antiquiores Horatii plane ac dilucide cum suis locuti sunt:: κύρια πρόταση κρίσεως |
locuti sunt: ρήμα Curius/Fabricius/Horatii: υποκείμενα ρήματος. Συνδέονται με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο et. viri: παράθεση στα Curius, Fabricius antiquissimi: επιθετικός προσδιορισμός στο viri antiquiores: επιθετικός προσδιορισμός στο Horatii his: αφαιρετική συγκριτική στο antiquiores (β’ όρος σύγκρισης). Α’ όρος σύγκρισης: Horatii plane/dilucide: επιρρηματικοί προσδιορισμοί του τρόπου στο locuti sunt. Συνδέονται με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο ac cum suis: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της κοινωνίας στο locuti sunt (άμεση αυτοπάθεια) |
non Sicanorum aut Pelasgorum, […], sed aetatis suae verbis utebantur: κύρια πρόταση κρίσεως |
utebantur: ρήμα (Curius/Fabricius/Horatii): εννοούμενα υποκείμενα ρήματος. verbis: αντικείμενο σε αφαιρετική στο utebantur Sicanorum/Pelasgorum/aetatis: γενικές κτητικές στο verbis. Συνδέονται με τους παρατακτικούς συνδέσμους aut (διαζευκτικός) και sed (αντιθετικός) suae: επιθετικός προσδιορισμός στο aetatis (άμεση αυτοπάθεια) |
qui primi coluisse Italiam dicuntur: δευτερεύουσα αναφορική πρόταση κρίσεως, προσδιοριστική στα Sicanorum και Pelasgorum. Εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία qui και εκφέρεται με οριστική για να δηλώσει πραγματικό γεγονός και με χρόνο ενεστώτα (dicuntur), γιατί αναφέρεται στο παρόν. |
dicuntur: ρήμα qui: υποκείμενο ρήματος coluisse: αντικείμενο ρήματος, ειδικό απαρέμφατο (ταυτοπροσωπία: το υποκείμενο του ειδικού απαρεμφάτου τίθεται κατ’ εξαίρεση σε ονομαστική (qui), γιατί εξαρτάται από παθητικό τύπο λεκτικού ρήματος (dicuntur) → άρση λατινισμού) Italiam: αντικείμενο του απαρεμφάτου coluisse primi: επιρρηματικό κατηγορούμενο της τάξης/σειράς στο απαρέμφατο coluisse. Αναφέρεται στο υποκείμενο του απαρεμφάτου qui |
Tu autem, […], sermone abhinc multis annis iam obsoleto uteris: κύρια πρόταση κρίσεως |
uteris: ρήμα tu: υποκείμενο ρήματος sermone: αντικείμενο σε αφαιρετική στο uteris obsoleto: επιθετική μετοχή, που λειτουργεί ως επιθετικός προσδιορισμός στο sermone. Ανάλυση: qui obsoletus est annis: αφαιρετική ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο obsoleto multis: επιθετικός προσδιορισμός στο annis abhinc: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο obsoleto. (Διαφορετικά ο χρόνος μπορεί να δηλωθεί με το abhinc + αιτιατική ή με το ante + αιτιατική). iam: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο obsoleto |
proinde quasi cum matre Evandri nunc loquaris: δευτερεύουσα επιρρηματική υποθετική παραβολική πρόταση, που λειτουργεί ως β’ όρος σύγκρισης (α’ όρος σύγκρισης είναι η κύρια πρόταση με ρήμα το uteris). Εισάγεται με τον παραβολικό σύνδεσμο proinde quasi και εκφέρεται με υποτακτική, γιατί η σύγκριση αφορά μια υποθετική πράξη ή κατάσταση. Συγκεκριμένα, εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα (loquaris), γιατί εξαρτάται από ρήμα αρκτικού χρόνου (uteris), για να δηλώσει το σύγχρονο στο παρόν. |
loquaris: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος cum matre: εμπρόθετος προσδιορισμός της κοινωνίας στο loquaris Evandri: γενική κτητική στο matre nunc: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο loquaris |
quod neminem scire atque intellegere vis: δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση, που λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο περιεχόμενο της κύριας πρότασης με ρήμα το uteris. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο quod και εκφέρεται με οριστική, γιατί η αιτιολογία είναι αντικειμενικά αποδεκτή. |
vis: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος scire/intellegere: αντικείμενα ρήματος, τελικά απαρέμφατα. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο atque neminem: υποκείμενο των απαρεμφάτων scire και intellegere (ετεροπροσωπία) |
quae dicas: δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική πρόταση, μερικής αγνοίας, που λειτουργεί ως αντικείμενο των απαρεμφάτων scire και intellegere. Εισάγεται με την ερωτηματική αντωνυμία quae και εκφέρεται με υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της δευτερεύουσας πρότασης. Συγκεκριμένα, εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα (dicas), γιατί εξαρτάται από ρήμα αρκτικού χρόνου (τα απαρέμφατα scire και intellegere, που με τη σειρά τους εξαρτώνται από το ρήμα vis) και δηλώνεται το σύγχρονο στο παρόν. |
dicas: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος quae: αντικείμενο ρήματος |
Quin, homo inepte, taces: κύρια πρόταση, ευθεία ερώτηση (ρητορική ερώτηση που ισοδυναμεί με έντονη προτροπή: tace), μερικής αγνοίας. Εισάγεται με το ερωτηματικό επίρρημα quin και εκφέρεται με οριστική, για να δηλώσει το πραγματικό. |
taces: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος quin: επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο ρήμα taces; homo: κλητική προσφώνηση inepte: επιθετικός προσδιορισμός στο homo |
ut consequaris: δευτερεύουσα επιρρηματική τελική πρόταση, που λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός του σκοπού στο περιεχόμενο της κύριας πρότασης με ρήμα το taces. Εισάγεται με τον τελικό σύνδεσμο ut, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με υποτακτική, γιατί ο σκοπός στα λατινικά θεωρείται πάντα μια υποκειμενική κατάσταση. Συγκεκριμένα, με υποτακτική ενεστώτα (consequaris), γιατί εξαρτάται από ρήμα αρκτικού χρόνου (taces) και αναφέρεται στο παρόν-μέλλον. Υπάρχει ιδιόμορφη ακολουθία χρόνων, γιατί ο σκοπός είναι ιδωμένος τη στιγμή που εμφανίζεται στο μυαλό του ομιλητή (συγχρονισμός της κύριας με τη δευτερεύουσα πρόταση) και όχι τη στιγμή της πιθανής πραγματοποίησής του. |
consequaris: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος (id): εννοούμενο αντικείμενο ρήματος |
quod vis: δευτερεύουσα αναφορική πρόταση κρίσεως, προσδιοριστική στο (id). Εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία quod και εκφέρεται με οριστική για να δηλώσει πραγματικό γεγονός και με χρόνο ενεστώτα (vis), γιατί αναφέρεται στο παρόν. |
vis: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος quod: αντικείμενο ρήματος |
Sed antiquitatem tibi placere dicis: κύρια πρόταση κρίσεως |
dicis: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος placere: αντικείμενο ρήματος, ειδικό απαρέμφατο antiquitatem: υποκείμενο του απαρεμφάτου placere (ετεροπροσωπία) tibi: αντικείμενο του απαρεμφάτου placere |
quod honesta et bona et modesta sit: δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση, που λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο περιεχόμενο της κύριας πρότασης με ρήμα το dicis. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο quod και εκφέρεται με υποτακτική, γιατί βρίσκεται σε πλάγιο λόγο. Συγκεκριμένα, εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα (sit), γιατί εξαρτάται από ρήμα αρκτικού χρόνου (dicis) μέσω του απαρεμφάτου placere και δηλώνεται το σύγχρονο στο παρόν. |
sit: ρήμα (antiquitas): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος honesta/bona/modesta: κατηγορούμενα στο υποκείμενο του ρήματος antiquitas. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο et. |
Sic ergo vive: κύρια πρόταση επιθυμίας, γιατί εκφέρεται με προστακτική. |
vive: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος sic: επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο ρήμα vive. |
ut viri antiqui (vivebant): δευτερεύουσα επιρρηματική απλή παραβολική πρόταση του τρόπου, που λειτουργεί ως β’ όρος σύγκρισης (α’ όρος σύγκρισης είναι η κύρια πρόταση με ρήμα το vive). Εισάγεται με τον παραβολικό σύνδεσμο ut (συγκεκριμένα, έχουμε το παραβολικό ζεύγος sic … ut) και εκφέρεται με οριστική (ενν. vivebant), γιατί η σύγκριση αφορά δύο πράξεις ή καταστάσεις που είναι ή θεωρούνται αντικειμενική πραγματικότητα. |
(vivebant): εννοούμενο ρήμα viri: υποκείμενο ρήματος antiqui: επιθετικός προσδιορισμός στο viri |
sic loquere: κύρια πρόταση επιθυμίας, γιατί εκφέρεται με προστακτική. Συνδέεται παρατακτικά με την προηγούμενη κύρια με τον αντιθετικό σύνδεσμο sed. |
loquere: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος |
ut viri aetatis nostrae (loquuntur): δευτερεύουσα επιρρηματική απλή παραβολική πρόταση του τρόπου, που λειτουργεί ως β’ όρος σύγκρισης (α’ όρος σύγκρισης είναι η κύρια πρόταση με ρήμα το loquere). Εισάγεται με τον παραβολικό σύνδεσμο ut (συγκεκριμένα, έχουμε το παραβολικό ζεύγος sic … ut) και εκφέρεται με οριστική (ενν. loquuntur), γιατί η σύγκριση αφορά δύο πράξεις ή καταστάσεις που είναι ή θεωρούνται αντικειμενική πραγματικότητα. |
(loquuntur): εννοούμενο ρήμα viri: υποκείμενο ρήματος aetatis: γενική κτητική στο viri nostrae: επιθετικός προσδιορισμός στο aetatis |
atque id, [...] habe semper in memoria et in pectore: κύρια πρόταση επιθυμίας, γιατί εκφέρεται με προστακτική. |
habe: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος id: αντικείμενο ρήματος in memoria /in pectore: εμπρόθετοι επιρρηματικοί προσδιορισμοί της στάσης σε τόπο (μεταφορικά) στο ρήμα habe. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο et semper: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ρήμα habe |
quod a C. Caesare scriptum est: δευτερεύουσα αναφορική πρόταση κρίσεως, προσδιοριστική στο id. Εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία quod και εκφέρεται με οριστική για να δηλώσει πραγματικό γεγονός και με χρόνο παρακείμενο (scriptum est), γιατί αναφέρεται στο παρελθόν. |
scriptum est: ρήμα quod: υποκείμενο ρήματος a C. Caesare: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός του ποιητικού αιτίου στο ρήμα scriptum est (το ποιητικό αίτιο δηλώνεται εδώ με εμπρόθετο, γιατί δηλώνει κάτι έμψυχο). |
«tamquam scopulum, sic fugias verbum insolens atque inauditum»: κύρια πρόταση επιθυμίας, γιατί εκφέρεται με (προτρεπτική) υποτακτική. Έχουμε ευθύ λόγο. |
fugias: ρήμα (tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος verbum: αντικείμενο ρήματος insolens/inauditum: επιθετικοί προσδιορισμοί στο verbum. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο atque. sic: επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο ρήμα fugias tamquam scopulum: βραχυλογική φράση που δηλώνει παραβολή, κατά παράλειψη του ρήματος της παραβολικής–υποθετικής πρότασης: tamquam verbum insolens atque inauditum scopulus sit. (sit): εννοούμενο ρήμα verbum: υποκείμενο ρήματος insolens/inauditum: επιθετικοί προσδιορισμοί στο verbum. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο atque. scopulus: κατηγορούμενο στο υποκείμενο verbum. |
Ετυμολογία
|
Ασκήσεις
- Να δοθούν οι τύποι που ζητούνται (να ληφθεί υπόψη το υποκείμενο, όπου κρίνεται απαραίτητο):
locuti sunt: απαρέμφατο μέλλοντα
coluisse: β’ πληθυντικό υποτακτικής υπερσυντελίκου
utebantur: γ’ πληθυντικό προστακτικής μέλλοντα
scire: β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα
vis: γ’ ενικό οριστικής ενεστώτα
taces: η γενική του γερουνδίου
consequaris: απαρέμφατο συντελεσμένου μέλλοντα
placere: γ’ πληθυντικό υποτακτικής παρακειμένου
scriptum est: απαρέμφατο μέλλοντα
fugias: β’ ενικό υποτακτικής παρατατικού
2. Να δοθούν οι τύποι που ζητούνται:
antiquissimi viri: η δοτική ενικού
his: η ονομαστική πληθυντικού ουδετέρου γένους
aetatis suae: η γενική πληθυντικού
matre: η γενική πληθυντικού
multis annis: η αιτιατική πληθυντικού
neminem: η γενική ενικού
homo inepte: η αφαιρετική πληθυντικού
tibi: η γενική πληθυντικού
pectore: η αιτιατική πληθυντικού
verbum insolens: η αφαιρετική ενικού
3. Να δοθούν οι άλλοι βαθμοί στους παρακάτω τύπους επιθέτων (διατηρώντας το γένος, την πτώση και τον αριθμό) και επιρρημάτων:
plane:
primi:
multis:
honesta:
bona: