Μάθημα : Χημεία Προσανατολισμού - Κεφάλαιο 5

Όπως αναφέρθηκε και στο πρώτο κεφάλαιο οι άπολες ομοιοπολικές ενώσεις δεν διαλύονται στο νερό, δεν αλληλεπιδρούν μαζί του και δεν θα μας απασχολήσουν.  Φυσικά δεν ανήκουν στους ηλεκτρολύτες.

Οι πολικές ομοιοπολικές ενώσεις γενικά διαλύονται στο νερό, από λίγο εως πλήρως. Διακρίνονται τρεις περιπτώσεις:

Ουσίες των οποίων τα μόρια παραμένουν ως έχουν στο νερό (μοριακά διαλύματα) χωρίς να αντιδρούν με αυτό, δεν είναι ηλεκτρολύτες. Τα μοριακά διαλύματα είναι κακοί αγωγοί του ηλεκτρισμού όπως άλλωστε και το νερό.

Ουσίες των οποίων τα μόρια αντιδρούν σε μικρό βαθμό με το νερό και παράγονται ιόντα. Χαρακτηρίζονται ως ασθενείς ηλεκτρολύτες και διακρίνονται σε ασθενή οξέα (παράγονται Η₃Ο⁺) και ασθενείς βάσεις (παράγονται ΟΗ^-). Η αντίδρασή τους με το νερό γράφεται ως αμφίδρομη αντίδραση. Όλα τα οργανικά οξέα είναι ασθενή οξέα ενώ στις ασθενείς βάσεις ανήκει η Αμμωνία ΝΗ₃ και όλες οι αμίνες (π.χ. R-NH₂).

Παραδείγματα:           ΗCOOH + H₂O ⟷ HCOO^- + H₃O⁺

                                        ΗF + H₂O ⟷ F^- + H₃O⁺_­

                                        CH₃-NH₂ + H₂O ⟷ CH₃-NH₃⁺ + H₂O

Ουσίες των οποίων τα μόρια αντιδρούν σχεδόν ποσοτικά με το νερό παράγοντας Η₃Ο⁺ (ισχυρά οξέα) ή ΟΗ^- (ισχυρές βάσεις). Αν και η αντίδραση των ισχυρών ηλεκτρολυτών δεν είναι πραγματικά 100% ωστόσο θεωρείται ως ποσοτική και οι αντιδράσεις γράφονται ως μονόδρομες. Iσχυρά οξέα είναι τα: ΗCl, HBr, HI, HNO₃, HClO₄ και το H₂SO­₄ στον 1^ο ιοντισμό του.

Η αντίδραση ενός ηλεκτρολύτη (ισχυρού ή ασθενούς) με τα μόρια του διαλύτη (νερό) προς παραγωγή ιόντων ονομάζεται ΙΟΝΤΙΣΜΟΣ.