Ηλεκτρονική Σχολική Τάξη (η-Τάξη) | Εθνικός κήπος: ένας περίπατος μα...

Όνομα	Μέγεθος	Ημερομηνία
«Το κυπαρίσσι του Μπαρώ». Ένα μοναχικό πλαγιόκλαδο κυπαρίσσι (ο μύθος λέει πως στον κυκλικό σιδερένιο πάγκο που το περιζώνει από το 1927) έδωσαν το πρώτο τους ραντεβού ο Καρυωτάκης και η Πολυδούρη.	2.58 MB	4/11/23, 7:58 μ.μ.
«Εθνικός Κήπος»: σκίτσο του Γιάννη Μιγάδη (1955). Παρελθόν, παρόν και μέλλον σε έναν άτυπο διάλογο. Πλάι στην γλυπτή μορφή που κοσμεί το συντριβάνι του 19ου αιώνα εικονίζεται η στοχαστική φιγούρα ενός νέου.	2.76 MB	5/11/23, 3:28 μ.μ.
«Οι φοβίες όλων των ανθρώπων» Κολλάζ της καθηγήτριάς σας (12/10/2023)	1.48 MB	12/10/23, 10:57 μ.μ.
«Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1954). Φωτογραφία από την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» με τον Νίκο Χατζίσκο και την Άννα Συνοδινού στους επώνυμους ρόλους, στην πρώτη θεατρική παράσταση που ανέβασε το «Κηποθέατρο» του Εθνικού Κήπου το 1954. Κατά την δεκαετία του ‘50 λειτούργησε στο Κήπο — από την πλευρά της Βασιλίσσης Αμαλίας— το πρώτο κηποθέατρο (αντίστοιχο λειτούργησε και στο Πεδίον του Άρεως) με πρώτη παράσταση το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1954) και στη συνέχεια τον «Ερωτόκριτο» και τον «Άμλετ» το 1955. Εκεί στη συνέχεια ανέβηκαν και το «Όνειρο θερινής νυκτός», η «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι», αλλά και η βυζαντινή τραγωδία του Άγγελου Σικελιανού «Διγενής» (1957).	1.57 MB	5/11/23, 3:28 μ.μ.
Ludwig Lange, Η πηγή της Καλλιρρόης όπου διαμορφώθηκε ο Κήπος, 1835. Επί της ουσίας όλα εκκινούν από μια πηγή νερού. Το ίδιο ισχύει και για τις ακροπόλεις: ο τόπος επιλέγεται βάσει όχι μόνο του αν είναι ύψωμα, αλλά και του αν διαθέτει πηγή νερού η οποία θα χρησιμεύσει σε περίπτωση αποκλεισμού των κατοίκων (βλ. για παράδειγμα την Ακρόπολη των Μυκηνών).	71.45 KB	28/9/23, 6:05 μ.μ.
Naomi Safran-Hon, “Soft power”, 2022 (Μικτή τεχνική). Σας αναρτώ το έργο μίας σύγχρονης καλλιτέχνιδος που θεωρώ πως ξεχωρίζει. Θυμίζει κήπο, στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ περισσότερα. Το υποδηλώνει, άλλωστε, ο τίτλος...	975.52 KB	15/10/23, 4:50 μ.μ.
Selfie της καθηγήτριάς σας στον Εθνικό Κήπο Τίτλος φωτογραφίας: «Δίφυλλη»	364.47 KB	8/1/24, 1:34 μ.μ.
William Morris: σχέδιο ταπετσαρίας με στυλιζαρισμένα φύλλα ακάνθου. Στο τέλος του 19ου αιώνα άνθισε στην Αγγλία η επαναστατική διακοσμητική σχολή Arts and Crafts, με πρωταγωνιστή τον ζωγράφο, συγγραφέα και στοχαστή προραφαηλίτη William Morris. Ίσως το πιο γνωστό και αντιγραμμένο (ακόμα και στις μέρες μας) προϊόν του εργαστηρίου του ήταν το χαρτί ταπετσαρίας και αργότερα ύφασμα με στυλιζαρισμένα φύλλα ακάνθου.	106.4 KB	19/11/23, 6:22 μ.μ.
Άκανθος (η απαλή): φυτό ποώδες, πολυετές, ριζωματώδες και αυτοφυές στην Ελλάδα. Από το φυτό αυτό εμπνεύστηκε ο γλύπτης Καλλίμαχος (5ος αιώνας π.Χ.) τις γλυφές για το κιονόκρανο κορινθιακού ρυθμού. Ένα φυτό που απαντά σε πολλά σημεία του Εθνικού Κήπου και που παραπέμπει όχι μόνο στο ανάγλυφο σχέδιο του Κορινθιακού κιονόκρανο, αλλά και στο αθηναϊκό ακροκέραμο, όπως άλλωστε και σε δημοφιλή σχέδια αγγλικής ταπετσαρίας κυρίως του περασμένου αιώνα.	138.29 KB	19/11/23, 6:22 μ.μ.
Ανδρεάκος Θοδωρής: «Φεύγοντας» Ευχαριστώ θερμά τον Θοδωρή για την υπέροχη φωτογραφία του. Μου αρέσει πολύ διότι είναι φυσική, αυθόρμητη, διόλου «στημένη» ή στυλιζαρισμένη, και συλλαμβάνει την αίσθηση της στιγμής. Τον ευχαριστώ θερμά για την συμμετοχή του στην δράση μας.	353.77 KB	19/12/23, 9:05 π.μ.
Ανδριάντας του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (15/09/2023).	1.38 MB	15/9/23, 10:22 μ.μ.
Αντώνης Κλάψης, Ο βασιλιάς Όθωνας και η Ελλάδα (δίγλωσση έκδοση, στα ελληνικά και γερμανικά).	19.28 MB	14/9/23, 5:05 μ.μ.
Βαμβακούρη Σταυρούλα-Ιωάννα (Α1): «Ένα παρτέρι του εθνικού κήπου» Μια εξαιρετική αποτύπωση —σε επίπεδο φυσικού κάλλους— μιας γωνιάς του εθνικού κήπου. Δεσπόζει στο κέντρο ο Φοίνικας τον οποίο πλαισιώνει μία τριανταφυλλιά και σύννεφα με την τεχνική του «σφουμάτου». Ευχαριστούμε πολύ την Σταυριανή για το υπέροχο καλλιτέχνημά της!	595.02 KB	20/10/23, 7:54 π.μ.
Γιώργος Βαρλάμος, «Αγριολούλουδα» (ζωγραφική με τέμπερα)	667.08 KB	8/1/24, 1:34 μ.μ.
Γιώργος Βαρλάμος, «Κίτρινο αγριολούλουδο» (ζωγραφική με τέμπερα)	381.69 KB	8/1/24, 1:35 μ.μ.
Γιώργος Βαρλάμος, «Κυκλάμινα» (ζωγραφική με τέμπερα)	183.82 KB	8/1/24, 11:46 μ.μ.
Γιώργος Βαρλάμος, «Τσαλαπετεινός» (λιθογραφία) Ένας σπό τους πιο σπουδαίους ζωγράφους και χαράκτες υπήρξε ο Γιώργος Βαρλάμος, μαθητής του Γιάννη Κεφαλληνού, ο οποίος μελέτησε με υψηλή αφοσίωση την φύση και μας κληροδότησε έργα απαράμιλλης ομορφιάς και καλλιτεχνικής αξίας.	322.91 KB	8/1/24, 1:35 μ.μ.
Γιώργος Σεφέρης: «Πρωί» (Ένα ποίημα του νομπελίστα ποιητή μας στο οποίο συνυφαίνεται η ομορφιά του κήπου και το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο) Πηγή: https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=1&text_id=3145	285.4 KB	19/11/23, 6:22 μ.μ.
Γκαϊδαρτζή Αντριάνα: «Διονύσιος Σολωμός» Υπέροχη η φωτογραφία της Αντριάνας. Την ευχαριστώ θερμά και της ζητώ συγγνώμη που την «πείραξα» λιγάκι με πράσινο φίλτρο για ...ένταση. Είναι πάντως πολύ ωραία, τα κόκκινα μπουμπούκια στεφανώνουν την πράσινη συστάδα που «αγκαλιάζει» την προτομή. Με δεδομένο λοιπόν πως αρκετοί στείλατε φωτογραφία από αυτήν την προτομή του Σολωμού σάς αφιερώνω τους ακόλουθους στίχους του από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», στίχους που εμπεριέχουν «πράσινο»: «Μες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ».	6.26 MB	19/12/23, 9:09 μ.μ.
Δημητρίου Νικόλας: «Παρτέρι στο φως» Μία άκρως καλλιτεχνική φωτογραφία με υψηλή αισθητική, καλλιτεχνικότητα και αισθαντικότητα. Μου αρέσει πολύ η επιλογή του θέματος: το ταπεινό κάγκελο του παρτεριού με την ακτίνα φωτός. Μπράβο, Νικόλα! Υπέροχη η φωτογραφία που τράβηξες.	5.23 MB	19/12/23, 9:05 π.μ.
Δρυς η Αρία (ή αλλιώς «Αριά»): είδος βελανιδιάς Δρυς: μακροβιότατο δέντρο, κατάφορτο από συμβολισμούς (παραπέμπει στη σοφία και την μεγαλοπρέπεια), αποκαλείται συχνά και «βασιλικό δέντρο». Στην ελληνική μυθολογία γίνεται συχνότατη αναφορά σε αυτό το δέντρο, αφού ήταν άλλωστε και ένα από τα ιερά δέντρα των αρχαίων Ελλήνων — μαζί με την ελιά. Σε άλλες κουλτούρες σχετίζεται με τη λέξη «Δρυίδης»,, συσχετισμός που παραπέμπει στην έννοια της Σοφίας. Στον ελληνικό χώρο αποτελεί το ιερό δένδρο της Γαίας και του παντοδύναμου Δία. Η δρυς ήταν δένδρο αφιερωμένο στον «θεό του κεραυνού» γιατί από παλιά είναι γνωστή η αντοχή του δέντρου στον κεραυνό και ακόμα ίσως η έλξη του. Σημ. (tip) Σε περίπτωση καταιγίδας δεν αναζητούμε ποτέ καταφύγιο κάτω από βελανιδιά. Καταφεύγουμε σε βελανιδιά μόνο σε περίπτωση αναζήτησης έμπνευσης ή φαεινής ιδέας...	46.71 KB	25/9/23, 6:18 μ.μ.
Ελαιογραφία του ζωγράφου Γιώργου Ιακωβίδη, 1901. Συλλογή Ευριπίδη Κουτλίδη. Στην τοπιογραφία του 19ου αιώνα δεσπόζουσα θέση κατέχει η απεικόνιση μνημείων. Η σκοτεινή περιοχή των δέντρων ωθεί το βλέμμα του θεατή προς τον Ιερό Βράχο. Διόλου τυχαία η επιλογή του συγκεκριμένου σημείου προς απεικόνιση. Ο καλλιτέχνης επιλέγει ως θέμα του τον Εθνικό Κήπο φιλοτεχνώντας στο βάθος την Ακρόπολη και τον λόφο του Φιλοπάππου.	1.41 MB	5/11/23, 3:29 μ.μ.
Ελισσάβετ Αυγουστάτου (Πολιτική Παιδεία): «Θυμάμαι, στα παιδικά μου χρόνια να με πηγαίνει η μητέρα μου συχνά για βόλτα στον Βασιλικό Κήπο. Στη φωτογραφία που βλέπετε, στο χωράφι μου στην Κεφαλλονιά, πριν τρία χρόνια, μέσα στον ήλιο, είχα φυτέψει ένα δίμετρο σιδερένιο κοντάρι. Με το που το ρολόι της εκκλησίας του χωριού χτυπούσε 7,8,9,10…….. έβαζα μια μεγάλη πέτρα στη σκιά του κονταριού στο χώμα. Μετά έβαζα μια μικρή πέτρα στα μισά της ώρας. Δεν ξανακοίταξα την ώρα. Κοίταζα μόνο το δικό μου ηλιακό ρολόι. Λυπάμαι που δεν το φωτογράφισα. Τον Σεπτέμβριο, διαβάζοντας για τον Εθνικό Κήπο, θυμήθηκα τα τραγούδια του Νίκου Ξυδάκη σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη. Ακόμη με συγκίνησε ο προβληματισμός της Αμαλίας για το θρήσκευμα που όφειλε, αφού κατείχε αριστοκρατική θέση, να δώσει στο παιδί που δεν γέννησε ποτέ. Η συνάδελφός μου κ. Π. Διέννη είχε την ιδέα για τη δράση αυτή και την ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσε ξανά να συμμετάσχω». Ευχαριστώ θερμά την κυρία Αυγουστάτου για την συμμετοχή της στη δράση μας. Το κείμενο συγκινητικό, η φωτογραφία υπέροχη.,	2.27 MB	13/10/23, 6:08 μ.μ.
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τον Εθνικό Κήπο...	105.53 KB	5/11/23, 3:44 μ.μ.
Έργο του Νίκου Εγγονόπουλου για τον παππού του Φρειδερίκο Σμιτ.	66.06 KB	15/9/23, 5:40 μ.μ.
Ζάχου Μελίνα: «Αγαπάμε τον Σολωμό!» Ευχαριστώ θερμά την Μελίνα και την Μαρία που έβγαλαν αυτήν τη φωτογραφία. Χαίρομαι που επέλεξαν την προτομή του Σολωμού και απαθανατίστηκαν μπροστά της. Θέλω να πιστεύω πως ο περίπατος στον Εθνικό Κήπο τους άρεσε και τους άφησε μία ωραία ανάμνηση.	1.25 MB	19/12/23, 9:04 π.μ.
Η «πέργκολα της ταράτσας» του Κήπου σε παλιά, προπολεμική, φωτογραφία. Στο βάθος εικονίζεται κύριος με καπέλο που ξεκουράζεται, ρεμβάζει ή σκέπτεται καθισμένος σε παγκάκι.	2.13 MB	19/11/23, 6:05 μ.μ.
Η δροσερή καρδιά της Αθήνας. Χλωρίδα και πανίδα του Εθνικού Κήπου. Από το «Η «Καθημερινή.. Επτά ημέρες. Αφιέρωμα στον Εθνικό Κήπο», Κυριακή, 17 Απριλίου 2005.	4.75 MB	5/11/23, 3:36 μ.μ.
Η οικογένεια Δραγούμη στον Εθνικό Κήπο (αρχές του 1920). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Στις αρχές του περασμένου αιώνα, μολονότι η πρόσβαση στον Κήπο ήταν περιορισμένη, κάποιες επιφανείς οικογένειες διέθεταν «κάρτα ελευθέρας εισόδου» που την προμήθευε το Αυλαρχείο.	1.23 MB	5/11/23, 3:29 μ.μ.
Η πεσμένη κολώνα (βλ. σχετικούς υπερσυνδέσμους στο πεδίο «Συνδέσεις Διαδικτύου»)	739.3 KB	30/9/23, 1:16 π.μ.
Καζουαρίνα (Casuarina Tenuissima) Αυστραλίας	83.92 KB	25/9/23, 5:56 μ.μ.
Κακαβελάκη Αφροδίτη (Α2): Ο κήπος της Αμαλίας Πολύ ενδιαφέρουσα και εύστοχη η επιλογή υλικού εκ μέρους της Αφροδίτης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γραμματόσημο που εικονίζει την Αμαλία, ενώ πολύ ωραίος είναι και ο χάρτης του κήπου —όσο και η παλιά φωτογραφία που συνοδεύει τον επίλογο του κειμένου της.	423.33 KB	28/9/23, 6:05 μ.μ.
Καρατάσιος Σωκράτης (Α1): φωτογραφία από τον Εθνικό Κήπο (Οι Ουασιγκτώνιες) Ευχαριστούμε πολύ τον Σωκράτη για την φωτογραφία με την οποία συμμετέχει στην δράση μας. Πολύ ωραία η λήψη, αναδεικνύει πράγματι το επιβλητικό ύψος και την μεγαλοπρέπεια των δέντρων. Την φωτογραφία του ο Σωκράτης την συνόδευσε με το ακόλουθο κείμενο: «Την Κυριακή που μας περασε επισκέφθηκα τον Εθνικό Κήπο μετά απο πολύ καιρο. Μόλις μπήκα μέσα —από την είσοδο της Λεωφόρου Αμαλίας— αντίκρισα τις μεγάλες και επιβλητικές Ουασιγκτώνιες που στολίζουν την είσοδό του και χαρίζουν μοναδική αίσθηση στον χώρο».	3.31 MB	5/10/23, 10:53 μ.μ.
Κι ένα βιβλίο για τον Κήπο... Διότι καλός ο κυβερνοχώρος, το βιβλίο όμως διαθέτει άλλη γοητεία...	259.81 KB	5/10/23, 11:25 μ.μ.
Κι ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για τον Εθνικό Κήπο...	902.96 KB	5/11/23, 3:45 μ.μ.
Κικίδη Αλκμήνη, «Τα μυστικά του κήπου» (τέμπερα) Ένα υπέροχο τέχνημα-ζωγραφιά της Αλκμήνης, που θα κοσμεί ως καδράκι την αίθουσα του Α2. Η πράσινη αυτή γωνιά αποδίδεται όχι μόνο αριστοτεχνικά, αλλά και με προσεκτικά επιλεγμένη χρωματική παλέτα που αποπνέει αίσθηση δροσιάς και ξεκούρασης. Ένα τεράστιο «Μπράβο» στην Αλκμήνη που πλούτισε την δράση μας με την καλλιτεχνική πινελιά της, αλλά και την τάξη του Α2 με ένα εξαιρετικό έργο τέχνης.	1.89 MB	12/10/23, 2:33 μ.μ.
Κινέζικος αείλανθος Η διόλου κολακευτική ονομασία του στην ελληνική (βλ. «βρωμοκαρυδιά») οφείλεται στην έντονη οσμή που αναδίδει.	235 KB	25/9/23, 6:01 μ.μ.
Κορινθιακό κιονόκρανο και άκανθος: μια σχέση αλληγορική. Η άκανθος (που απαντάται σε πλείστα σημεία του εθνικού κήπου) αποτελεί ένα φυτό τόσο διαδεδομένο στον μεσογειακό χώρο που αποτέλεσε ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και αναγνωρίσιμα φυτικά σύμβολα στην τέχνητης αρχαίας Ελλάδας. Πρόκειται για φυτό που φυτρώνει σε δύο έως τρεις χαρακτηριστικές παραλλαγές στις χώρες της Μεσογείου από αμνημονεύτων χρόνων και στυλιζαρισμένες απεικονίσεις του χρησιμοποιούνται ως διακοσμητικό μοτίβο στις εφαρμοσμένες τέχνες ακόμα και στις μέρες μας. Η πιο γνωστή διακοσμητική του χρήση, που το καθιέρωσε ως σύμβολο, είναι στο κιονόκρανο κολώνας ναού της Κορίνθου από τον Καλλίμαχο, τον πέμπτο αιώνα. Αυτό έδωσε το όνομα «Κορινθιακό» στον αρχιτεκτονικό ρυθμό, που στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ακόμα περισσότερο από τους Ρωμαίους και στη σύνθετη μορφή του στην αναγεννησιακή Ευρώπη.	100.02 KB	19/11/23, 6:26 μ.μ.
Κότσιαλος Βαγγέλης (Α3): «Η χλωρίδα και η πανίδα του κήπου: τον κήπο απαρτίζουν πάνω από 4.700 είδη δέντρων και φυτών που ανήκουν σε 519 είδη και ποικιλίες. Από αυτά τα 197 είναι ελληνικά. Ο εθνικός κήπος έχει επίσης και αρκετά ζώα. Κάποια είναι ελεύθερα και σχεδόν παντού και κάποια σε κλουβί — και μπορεί μάλιστα κάποιος να μην τα έχει ξαναδεί». Εξαιρετικό το τέχνημα του Βαγγέλη, αποτυπώνει μια άκρως προσωπική ματιά στην χλωρίδα και την πανίδα του κήπου. Τον επαινώ ιδιαιτέρως διότι απέφυγε τον σκόπελο του να κομίσει απλώς πληροφορίες αντλημένες από τον κυβερνοχώρο και παρουσίασε στην τάξη μια προσωπική δουλειά, βασισμένη στη δημιουργικότητα και την καλλιτεχνικότητα — αυτό ήταν άλλωστε και το ζητούμενο.	586.74 KB	26/9/23, 4:48 μ.μ.
Κουτσουπιά (Cercis siliquastrum)	134.28 KB	25/9/23, 2:25 μ.μ.
Κυριακάτικο πρωινό στον κήπο (1920). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Ο φακός του Φ. Μπουασονά απαθανατίζει επισκέπτες να απολαμβάνουν τη λιακάδα και την ανάγνωση της εφημερίδας τους καθισμένοι στα χυτοσίδηρα παγκάκια. Στο κέντρο εικονίζεται το στρογγυλό χυτοσίδηρο παγκάκι που περιβάλλει το κυπαρίσσι του Μπαρώ.	1.84 MB	5/11/23, 3:30 μ.μ.
Κυρτάτας Άκης (Α2) «Έκτασης 15,6 εκταρίων στο κέντρο της Αθήνας και, προσθέτοντας τον κήπο του Ζαππείου με έκταση 13 εκταρίων, το πάρκο έχει έκταση 28,5 εκταρίων (285 στρέμματα). Η πρώτη του ονομασία, μέχρι το 1927, ήταν «Βασιλικός Κήπος». Το πάρκο βρίσκεται δίπλα από τη Βουλή των Ελλήνων και εκτείνεται προς τα νότια όπου βρίσκεται το Ζάππειο Μέγαρο απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου τελέστηκαν οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896. Ο κήπος φιλοξενεί ακόμη αρχαία ερείπια, κίονες και μωσαϊκά. Στο νοτιοανατολικό του άκρο βρίσκονται οι προτομές του Ιωάννη Καποδίστρια, του μεγάλου φιλέλληνα Εϋνάρδου, ενώ στο νότιοι του άκρο βρίσκεται η προτομή του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού και του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Οι εντυπωσιακοί αριθμοί (φυτών) μιλούν από μόνοι τους. Στον Κήπο ζουν 7000 δέντρα, 40.000 θάμνοι και άλλα φυτά που ανήκουν σε 519 είδη και ποικιλίες. Από αυτά, τα 102 είναι ελληνικά, με τις κουτσουπιές, τις πικροδάφνες και τις χαρουπιές να ξεχωρίζουν, ενώ άλλα προέρχονται από διάφορες χώρες του κόσμου — όπως οι Καζουαρίνες της Αυστραλίας ή οι κινέζικοι Αείλανθοι. Στα φυτά που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία του Κήπου ανήκουν οι αιωνόβιες Αρίες, τα Οριζοντιόκλαδα και Ορθόκλαδα Κυπαρίσσια και οι Κανάριοι Φοίνικες». Εύστοχη, συμπυκνωμένη και ουσιαστική η παρουσίαση του Άκη (Α3) με έμφαση αφενός στο από πού μέχρι πού εκτείνεται ο Εθνικός Κήπος —κατά την ευρύτερη εκδοχή του περιλαμβάνει και τον κήπο του Ζαππείου—, αφετέρου στην ποικιλία αυτοχθόνων και ετεροχθόνων φυτών που περιλαμβάνει.	2.47 MB	8/1/24, 1:34 μ.μ.
Μικρές Αθηναίες παίζουν στα δρομάκια του Κήπου (1891). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Σύμφωνα πάντα με τους τουριστικούς οδηγούς των αρχών του 20ού αιώνα ο Κήπος άνοιγε τις πόρτες του στο κοινό μόνο δύο ώρες την εβδομάδα —κάθε Τετάρτη και Παρασκευή.	1.93 MB	5/11/23, 3:30 μ.μ.
Νεκτάριος Αποσπόρης, «Αγαύη» Λόγω της αντοχής του φυτού αυτού (επιστημονική ονομασία Agave americana) στις ξηροφυτικές συνθήκες φυτευόταν όχι μόνον στον Εθνικό Κήπο, αλλά και στον Βράχο της Ακρόπολης, τον Αρδητττό και τον Υμηττό.	135.69 KB	8/1/24, 6:31 μ.μ.
Νεφέλη-Παναγιώτα Καμπά: Ένα (μοναχικό) δέντρο του Εθνικού Κήπου Ζήτησα από την Νεφέλη μια ζωγραφιά και μου την έφερε. Την εκτιμώ αφάνταστα διότι ούτε με «ψεύτισε» ούτε με λησμόνησε. Και την ευχαριστώ θερμά διότι μου υπενθυμίζει πως ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα στη ζωή είναι να τιμούμε τον λόγο μας.	699.69 KB	18/10/23, 9:28 π.μ.
Ο «επίμονος κηπουρός» Ν. Ταμβάκης στη Ζωοπτηνολογική Συλλογή του Κήπου — φωτογραφία από την προσωπική του συλλογή. Όπως είναι γνωστό, ο κήπος οφείλει την ύπαρξη και τη μεγάλη του ανάπτυξη στη Βασίλισσα Αμαλία, η οποία τον εμπνεύστηκε, επέβλεψε τη δημιουργία του και χρησιμοποίησε τη θεσμική της ιδιότητα για να φέρει φυτά και τεχνογνωσία από όλο τον κόσμο και να τον κάνει «υπόδειγμα κήπου στη Νότια Ευρώπη». Λιγότεροι όμως γνωρίζουν τα πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από κάθε σπιθαμή φροντίδας σ’ αυτή την υπερμεγέθη για τα αθηναϊκά δεδομένα έκταση. Ένα από αυτά τα πρόσωπα, ο Νικόλαος Ταμβάκης, σήμερα 94 ετών, επί δεκαετίες διευθυντής και «φρούραρχος του κήπου», ο άνθρωπος που δεν δίστασε να εξερευνήσει υπόγειες διαδρομές για να εντοπίσει την ύπαρξη αρχαίου Υδραγωγείου το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα ή να πρωτοστατήσε σε «βίαια» επεισόδια με σκοπό να προστατεύσει τα δέντρα του Κήπου από ένα θιασάρχη που τα έκοβε παράνομα για να στριμώξει τις εξέδρες του, υπογράφει ένα βιβλίο-παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Πρόκειται για το «Εθνικός Κήπος, ένας τόπος με μακρά κηποτεχνική ιστορία» με πρωτοβουλία και χρηματοδότηση της «Εταιρείας Φίλων του Εθνικού Κήπου». Ο ίδιος ο κύριος Ταμβάκης είναι δεμένος με την ιστορία του κήπου σε βαθμό σχεδόν μεταφυσικό: δεν εργάστηκε απλώς εκεί, αλλά αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στη συγκέντρωση στοιχείων γύρω από τα φυτά και την ιστορία του. Η Ελισσάβετ Μπαργιάννη, επιμελήτρια κι επιστημονική συνεργάτρια της έκδοσης, που εργάστηκε για χρόνια μαζί με τον άοκνο Ταμβάκη, διηγείται στην ATHENS VOICE χαρακτηριστικά: «Κάποτε, τη δεκαετία του ’80, ο Ταμβάκης βρίσκεται σε κάποιο οίκημα του κήπου και μελετάει τα αρχεία του Φρανσουά Μπαρώ, του κηποτέχνη που επιμελήθηκε την τελική σύνθεση του κήπου. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας ανοιχτόχρωμος, άγνωστος σε αυτόν άνδρας. Ήταν ένας απόγονος του Μπαρώ, που είχε καταφτάσει στον Κήπο για να συλλέξει πληροφορίες για τον προπάππο του...»	164.31 KB	5/10/23, 11:23 μ.μ.
Ο κήπος σε παλιά γραβούρα (Σημ. Τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε ειδυλλιακά...) Ο κήπος γνώρισε δυο μεγάλες καταστροφές, τον «καιρό της κολώνας» όπως έλεγαν, το 1852 και τον Απρίλιο του 1931 όταν χιόνισε τόσο πολύ στην Αθήνα,ώστε τα μισά δέντρα του κήπου κατέρρευσαν, ο κήπος έκλεισε ένα μήνα και μπορούσε κανείς να δει από τη Βασιλίσσης Σοφίας τη στέγη του Ζαππείου. Ο «καιρός της κολώνας» ήταν η φοβερή καταιγίδα, πραγματική θεομηνία, που ξέσπασε σε όλη την Αττική τον Οκτώβριο του 1852. Δέντρα ξεριζώθηκαν, σπίτια γκρεμίστηκαν, αλλά, το κυριότερο, η μία από τις τρεις κολώνες που έστεκαν χωριστά από τις υπόλοιπες στο ναό του Ολυμπίου Διός, στο κέντρο της πόλης, κατέπεσε και έδωσε το όνομά της σε αυτό το καταστροφικό φαινόμενο που σημάδεψε την εποχή.	90.34 KB	30/9/23, 12:52 π.μ.
Ο κήπος ως παιδικό καταφύγιο: μια μαρτυρία. Τον καιρό που τα σχολεία ήταν κλειστά —για ένα περίπου εξάμηνο— εν μέσω Κατοχής, πολλά παιδιά βρήκαν στο δημόσιο αυτό πάρκο ένα καταφύγιο για τα παιχνίδια τους. Η μαρτυρία ανήκει στον συγγραφέα (αρχιτέκτονα και πολεοδόμο) Αλέξανδο Παπαγεωργίου-Βενετά (που εικονίζεται κεντρικά στην φωτογραφία να παίζει κοντά στην «πέργκολα της ταράτσας του κήπου» όπως λεγόταν το συγκεκριμένο αυτό σημείο) και είναι αντλημένη από το βιβλίο του «Ο κήπος της Αμαλίας. Σχεδιασμός, ίδρυση και εξέλιξη του εθνικού κήπου της Αθήνας» (Εκδόσεις «Ίκαρος»).	496.03 KB	19/11/23, 6:27 μ.μ.
Παλιά καρτ ποστάλ με τον Εθνικό Κήπο (όταν ακόμη ήταν ...βασιλικός)	602.87 KB	8/1/24, 11:44 μ.μ.
Περίπατος στον Εθνικό Κήπο Και μόνο που περιδιαβαίνει κανείς σε αυτήν την όαση πρασίνου είναι κέρδος... Ευχαριστώ πολύ την Μελίνα για την φωτογραφία.	1.23 MB	18/12/23, 7:37 μ.μ.
Πικροδάφνη ή Ροδοδάφνη (Nerium oleander)	2.3 MB	25/9/23, 2:25 μ.μ.
Ποίημα δράσης με ξενόγλωσσους καθηγητές (18/10/2023) Απομονώνω ένα ποίημα από όσα γράφτηκαν. Όλα ήσαν ωραία και ευχαριστώ θερμά τα παιδιά για την συμμετοχή τους — η επιλογή έχει να κάνει με ένα στιχούργημα που άρεσε σε εμένα προσωπικά.	519.69 KB	18/10/23, 4:16 μ.μ.
Ποίημα του Α1: «Η Αμαλία στον κήπο» Δράση που πραγματοπιήθηκε στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών (21/09/2023) με το Α1. Η Μαρία έφερε στην τάξη ένα ποίημα «αλιευμένο» από το διαδίκτυο και το τμήμα το «αποδόμησε» συνθέτοντας κάτι δικό του. Συγκεκριμένα, η καθηγήτρια επέλεξε λέξεις από το ποίημα που έφερε η μαθήτρια, οι μαθητές του τμήματος τις κατέγραψαν και με βάση αυτές (όλες ή τμήμα τους) κλήθηκαν να συνθέσουν —σε ομάδες των δύο ή τριών ατόμων— ένα δικό τους τετράστιχο στιχούργημα. Το τελικό ποίημα γράφτηκε στον πίνακα με τίτλο που έγραψε ο Γιάννης και τροποποίησαν ο Σωκράτης και η Κατερίνα. Ο τελικός τίτλος είναι της Κατερίνας που «πείραξε» την πρόταση του Σωκράτη «Η Αλίκη στον κήπο» (κατά το «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων») μετατρέποντάς τον στον «Η Αμαλία στον κήπο» (την συγχαίρω θερμά για την υπέροχη ιδέα της). Σημ. Το ποίημα του τμήματος ουσιαστικά στηρίζεται στο τετράστιχο που έγραψαν ο Δονάτος κι ο Ανέστης. Τους συγχαίρω θερμά για την ευφάνταστη διαχείριση του λεκτικού υλικού και τους ευχαριστούμε για το ωραίο ποίημα που έγραψαν για τη δράση μας.	28.4 KB	21/9/23, 2:08 μ.μ.
Σούζη Βλαχογιάννη, «Μια ονειρική γωνιά του εθνικού κήπου» Εξαιρετική η ζωγραφιά της Σούζης, με ενθουσιάζει ο αφραιρετικός τρόπος με τον οπόιο έχει αποδώσει το τοπίο. Έχει κατορθώσει να αποδώσει με τρόπο ονειρικό ένα ειδυλλιακό σημείο του κήπου. Ενδιαφέρουσα η επιλογή της χρωματικής παλέτας, κατορθώνει να μας μεταδώσει μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Την ευχαριστούμε θερμά.	1.51 MB	12/10/23, 2:32 μ.μ.
Σύγχρονη ξενόγλωσση διαφημιστική αφίσα για τον Εθνικό Κήπο	278.35 KB	8/1/24, 11:45 μ.μ.
Σύντομη περιγραφή της σημερινής μας δράσης για το ξενόγλωσσο ακροατήριό μας Σήμερα στο Α1 είχαμε την τιμή να έχουμε ακροατήριο: 5 καθηγητές και καθηγήτριες από σχολεία της Γερμανίας και της Ρουμανίας ήρθαν να παρακολουθήσουν μαθήματα στο σχολείο μας. Αναρτώ εδώ μία σύνοψη του λογοτεχνικού εγχειρήματός μας.	246.58 KB	18/10/23, 4:10 μ.μ.
Σχέδιο («χάρτης») του κήπου στον οποίο αποτυπώνονται όλα τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά: χάραξη δρόμων, μικροαρχιτεκτονική, λιμνούλες, πέργκολες, φυτά. Αποδίδεται στον François-Louis Bareaud. Τον χάρτη αυτόν ενσωμάτωσε η Αφροδίτη Κακαβελάκη στην εργασία της και την επαινώ διότι θεωρώ πως είναι όχι μόνο πληρέστατος, αλλά και αισθητικά ωραίος.	77.14 KB	29/9/23, 11:50 μ.μ.
Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Διονυσίου Σολωμού (1924). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Στα αποκαλυπτήρια της προτομής —έργο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου— ο πανηγυρικός λόγος εκφωνήθηκε από τον ποιητή Κωστή Παλαμά. Στην τελετή παρευρέθηκαν δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές, αλλά και αντιπροσωπείες μαθητών από τα τότε αθηναϊκά σχολεία.	1.91 MB	5/11/23, 3:30 μ.μ.
Τα μυστικά του κήπου... Από τη δόξα των βασιλικών χρόνων, όπου ο κήπος ήταν φυσικά προσβάσιμος στους πολίτες μόνο εφόσον έλειπαν οι άμαξες της οικογένειας, μέχρι τα σύγχρονα χρόνια ως μεγάλη ανάσα μέσα στον πυκνοδομημένο ιστό του κέντρου (από το 1917 έχει αποδοθεί στους πολίτες αλλά μόλις το 1974 μετονομάστηκε οριστικά σε Εθνικός Κήπος από Βασιλικός), το μοναδικό αυτό πάρκο έχει περάσει εποχές παραμέλησης και αδιαφορίας, χωρίς να πάψει ποτέ να λάμπει στα μάτια όσων γνώριζαν τα μυστικά του. Δεν ήταν ευήλιες, πάντως, οι ημέρες στις τσέπες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, αλλά μπροστά στο πάθος και τη δίψα της βασίλισσας Αμαλίας για υστεροφημία δεν χωρούσαν αστερίσκοι: για να πετύχει να διαμορφώσει έναν τόσο μεγάλο κήπο, ο οποίος αργότερα θα αναγνωριζόταν ως σπάνιο δείγμα αρχιτεκτονικής τοπίου του 19ου αιώνα (από την Επιτροπή Ιστορικών Κήπων και Πολιτιστικών Τοπίων). Μάλιστα, λέγεται ότι δαπανούσε 50.000 δραχμές ετησίως και ότι ο κόσμος είχε εξοργιστεί με τις ποσότητες νερού που πήγαιναν στο πάρκο. «Οι Αθηναίοι υποφέρουν, αλλά η χλόη έχει πολύ καλώς εις την υγείαν την», έγραφε ο Edmond About. Διότι όταν μετέβησαν οι βασιλείς στην Ελλάδα, όλη αυτή η έκταση ήταν παντελώς χέρσα. Υπήρχε μεν τα υπόγεια ύδατα που τροφοδοτούσαν το Πεισιστράτειο και το Αδριάνειο Υδραγωγείο, όπως και οι αναφορές στα ιστορικά κείμενα αρχαίων χρόνων που μιλούν για έναν ιδιωτικό κήπο (ιδιοκτησίας ενός διαδόχου φιλοσόφου του Αριστοτέλη), αλλά μετά τις εκτεταμένες πολεμικές συγκρούσεις του 19ου αιώνα όλα είχαν καταστραφεί. Ο καυτός ήλιος τύφλωνε και, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις ευρωπαϊκών κήπων, χρειάζονταν σκιάσεις και χρώματα από άνθη.	468.65 KB	5/10/23, 11:34 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: Η «καρφίτσα της βασίλισσας» (φωτογραφία της καθηγήτριάς σας). Στον υπό διαμόρφωση κήπο κατέφθασαν φυτά από διάφορα μέρη του κόσμου: ο βασιλιάς της Αιγύπτου δώρισε χουρμαδιές, η βασίλισσα της Ισπανίας τριανταφυλλιές από τη Γρανάδα, η αυτοκράτειρα της Βραζιλίας 75 δέντρα και θάμνους — όλα μεταφέρθηκαν σε «χρόνο ρεκόρ» για την εποχή, δηλαδή μέσα σε δύο μόλις μήνες. Ο πρίγκιπας, πάλι, της Ορλεάνης δώρισε στο κήπο της Αμαλίας μια «κλαίουσα» ιτιά που είχε φυτρώσει δίπλα στον τάφο του Ναπολέοντα, ενώ ο Δήμος Σπάρτης χάρισε 300 μοσχεύματα λεμονιάς, πορτοκαλιάς και άλλων οπωροφόρων. Από όλα αυτά ο φωτογραφικός μου φακός επέλεξε ένα φυτό του οποίου το λουλούδι μοιάζει με «καρφίτσα» βασίλισσας, στοιχείο από το οποίο αντλεί το όνομά του.	1.24 MB	4/11/23, 7:37 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: “Leak” Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (10/10/2023).	1.05 MB	4/11/23, 7:34 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: «Γιαπωνέζα σε δεμένο δέντρο». Σημ. Τα αιωνόβια δέντρα συχνά οι κηπουροί τα δένουν σφιχτά με ιμάντες —όπως φασκιώνουν τα μωρά—. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να συγκρατήσουν ό,τι καταρρέει λόγω ηλικίας... Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (19/9/2023)	1.9 MB	20/9/23, 3:29 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: «Ένα μπουκέτο στο πέτο» Ψηφιακό κολλάζ της καθηγήτριάς σας (5/10/2023)	707.17 KB	5/10/23, 11:56 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: «Περπατώντας στο μωβ του κήπου» Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (10/10/2023)	1.83 MB	4/11/23, 7:36 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: «Πόδια σε έρημο παγκάκι» Φωτογραφία της καθηγήτριας σας (19/9/2023)	1.79 MB	20/9/23, 3:34 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: «Το κυνήγι του κόκκινου ιβίσκου» Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (6/10/2023)	1015.43 KB	5/11/23, 3:31 μ.μ.
Τίτλος φωτογραφίας: Ο κήπος των «παλιών» Αθηναίων Κολλάζ της καθηγήτριάς σας (που «παίζει εν ου παικτοίς»...)	813.04 KB	23/9/23, 1:13 μ.μ.
Το «παζάρι των λουλουδιών» (Δεκαετία του 1920). Φωτογραφία: αρχείο Πέτρου Πουλίδη. Δεκαετία του 1920. Το «παζάρι των λουλουδιών» —κάτω από τις αγριοπιπεριές του Εθνικού Κήπου—παρείχε την ευκαιρία σε περαστικούς και τσολιάδες να θαυμάσουν και να παζαρέψουν άνθη. Από εκείνο το παζάρι αντλούν τις απαρχές τους τα μικρομάγαζα λουλουδιών στο πλαϊνό πεζοδρόμιο της σημερινής πλέον Βουλής, που λειτουργούσαν έως και κάποια χρόνια πριν (κάποιοι ίσως τα θυμούνται ακόμη).	1.56 MB	5/11/23, 3:32 μ.μ.
Το ποίημα του Α1 Μετά από ενδελεχή έρευνα στα κιτάπια μου εντόπισα (επιτέλους!) το ποίημα που είχαμε γράψει μαζί στην τάξη. Ζητώ συγγνώμη που το διέγραψα κατά λάθος, τώρα το αποκαθιστώντας εδώ εις το διηνεκές.	28.36 KB	19/12/23, 9:04 π.μ.
Το ψαλίδισμα δεν κάνει πάντοτε κακό...	647.04 KB	16/9/23, 4:55 μ.μ.
Φρειδερίκος Σμιτ: η ιστορία ενός κηπουρού. (Σημ. Ο Όθων έφυγε, ο κηπουρός έμεινε...) Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες που έζησαν στην Αθήνα ήταν ο πρωσσικής καταγωγής Φρειδερίκος Σμίτ (Friedrich Schmidt, 1797-1889). Γεννημένος στο Dessau του Anhalt, ήρθε στην Ελλάδα το 1833, σε ηλικία 36 ετών, με το βαυαρικό σώμα εκστρατείας, ως απλός λοχίας. Ήταν αγαθός χαρακτήρας, ιδιαίτερα εργατικός, ευθύς, σοβαρός και ολιγόλογος, ενώ διέθετε πλούσιες γεωπονικές γνώσεις. Η προσφορά του Φρειδερίκου Σμιτ ιδίως στην ελληνική πρωτεύουσα, καθώς και της οικογενείας που δημιούργησε -μεταξύ άλλων ήταν και προπάππος του ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου- δεν έχουν ακόμη γνωστοποιηθεί στο ευρύ κοινό. Η δημοσίευση του γενεαλογικού τους δένδρου θα αποκαλύψει πόσο βαθιά ρίζωσε η οικογένεια αυτή στην αθηναϊκή κοινωνία και τις υπηρεσίες που προσέφεραν τα μέλη της, ιδιαιτέρως στο σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.Λόγω των γεωπονικών του γνώσεων ο Φρ. Σμιτ αποσπάσθηκε στην υπηρεσία της Αυλής και φύτευσε τον Κήπο των πρώτων προσωρινών Ανακτόρων (πλατεία Κλαυθμώνος – Παλαιά Βουλή). Συγχρόνως ανέλαβε την καλλιέργεια του δυτικού μέρους του περιβολιού του Χασεκή (Βοτανικός Κήπος) που αποτελούσε μέρος του Βασιλικού Υποστατικού, γνωστού υπό τον τίτλο «Δαφνί-Στεφάνι». Από εκεί προμηθευόταν το Παλάτι τα λαχανικά και τα φρούτα, ενώ ο Σμιτ είχε αναλάβει και στην φροντίδα των βασιλικών βουστασίων που υπήρχαν στην περιοχή που νεμόταν ο βαυαρός Λουδοβίκος Ρουφ. Λόγω του χαρακτήρος του ο Σμιτ υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός στην Αθηναϊκή κοινωνία. Διακρινόταν για την αφοσίωσή του αφ’ ενός στον βασιλιά της Πρωσίας, κατόπιν αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Α’ Φρειδερίκο και αφ’ ετέρου στον βασιλέα Οθωνα. Ο Σμιτ δεν συμμετείχε σε κοινωνικές εκδηλώσεις και συναγελαζόταν περισσότερο τους απλούς ανθρώπους που ήταν αφοσιωμένοι στην καλλιέργεια της γης. Δεν κατόρθωσε κατά τη διάρκεια της μακράς ζωής του να μάθει καλά τα ελληνικά. Ανακατεύοντας στην κουβέντα του γερμανικά και ελληνικά, έκανε παραμορφώσεις οι οποίες έμειναν παροιμιώδεις. Απέφυγε συστηματικώς να εμπλακεί στην πολιτική, παραμένοντας ωστόσο πιστός στον Όθωνα. Παντρεύτηκε την Υδραία Αθανασία Κακόμπεη, συγγενή της οικογένειας Βούλγαρη, με την οποία απέκτησε έξι κορίτσια και ένα αγόρι, τον Αντώνιο Σμιτ. Ο Αντώνιος ακολούθησε επίσης την επιστήμη του γεωπόνου, σπουδάζοντας με έξοδα του Γεωργίου Α’ στο Πότσνταμ όπου είχε σπουδάσει και ο πατέρας του. Είναι ο γεωπόνος που σχεδίασε τον Κήπο του Ζαππείου, ο οποίος ωστόσο υστερεί κατά πολύ εκείνου του Εθνικού. Μία από τις θυγατέρες του Φρειδερίκου παντρεύτηκε τον διευθυντή των Ταχυδρομείων Νικόλαο Ιωαννίδη. Την κόρη του τελευταίου, Εριέττη Ιωαννίδη, ερωτεύθηκε ο Παναγιώτης Εγγονόπουλος σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα.Γόνος του ζεύγους Π. Εγγονόπουλου υπήρξε ο μεγάλος μας ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος, ο οποίος φρόντισε να απαθανατίσει τον προπάππο του Φρ. Σμίτ σε ένα από τα χαρακτηριστικά έργα του, παρουσιάζοντάς τον με φόντο την Πύλη του Αδριανού.Ο Φρ. Σμιτ θεωρείται από τους ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνον στήριξαν την προσπάθεια της βασίλισσας Αμαλίας να εξαπλώσει το πράσινο στην Αττική αλλά της ενέπνευσαν ζήλο για το λαμπρό αυτό έργο της. Ως γνωστόν την ευθύνη του Εθνικού Κήπου είχε αρχικά ο βαυαρός γεωπόνος Smarat, ο οποίος είχε έρθει κατόπιν επιθυμίας της Αμαλίας από το Μόναχο. Ο Smarat είχε στο πλευρό του τον Φ. Σμίτ, ο οποίος είχε τη φροντίδα για τον κήπο των προσωρινών ανακτόρων. Ο Σμιτ φρόντισε να μας περιγράψει πρώτος τον Εθνικό Κήπο του 19ου αιώνα, με άρθρο που δημοσίευσε στη γερμανική γλώσσα, στο περιοδικό Flora. Οι μεγάλες ευκαιρίες για να αναπτύξει τη δημιουργικότητά του η δημιουργία του Βασιλικού Κήπου Κτήματος της Αμαλίας βορείως των Αθηνών, του γνωστού μας Πύργου της Βασιλίσσης. Ταξίδευε ακατάπαυστα επιλέγοντας δένδρα και φυτά που μπορούσαν να ευδοκιμήσουν στην λεπτόγεια Αττική. Συνεργάστηκε με τον αρχιτέκτονα Π. Κάλκο για τη διαρρύθμιση του κήπου και χάραξε το έδαφος ακολουθώντας το Αγγλικό σύστημα.Η ανακάλυψη στο υπέδαφος κλάδου του υδραγωγείου που ερχόταν από τον Άγιο Θωμά (Γουδή) επέτρεψε να προσδώσει ευρωστία στην πρώτη βλάστηση. Αργότερα (1843), όταν χρειάσθηκε να χρησιμοποιήσουν και άλλα ύδατα της πόλεως, η οποία σχεδόν μονίμως μαστιζόταν από λειψυδρία, έδωσε αφορμή να κατηγορηθεί από τους Αθηναίους.Ακαταπόνητος και πιστός στις αρχές του υπέστη επιθέσεις κατά την έξωση του Όθωνος, ακόμη και από ανθρώπους που είχε ευεργετήσει με την εργασία του και τις γνώσεις που μετέδιδε. Χωρίς να απεμπολήσει τα πιστεύω και τις αρχές του, έχαιρε εμπιστοσύνης και πραγματικής υπολήψεως από την αθηναϊκή κοινωνία, γεγονός που εκτίμησε ιδιαίτερα και ο βασιλιάς Γεώργιος Α’. Στο πρόσωπό του βρήκε έναν πιστό και πολύτιμο σύμβουλο. Σοφός και εχέμυθος απολάμβανε τέτοια εμπιστοσύνη από τον βασιλιά ώστε οι αρβανίτες εργάτες του Κήπου έλεγαν πως «Σμιτ ίστ γκόλια βασιλέσι», δηλαδή πως ο Σμιτ είναι το στόμα του βασιλιά! Υπεράνω όλων όμως αγαπούσε τον Αυτοκράτορα της Γερμανίας. Μιλούσε με θαυμασμό για το πρόσωπό του και έτρεφε φαβορίτες όπως εκείνος. Κάποιες χρονιές μάλιστα του έστελνε ως δώρο σταφύλια της Αττικής, διατηρημένα μέσα σε βαρελάκι γεμάτο μέλι. Όπως ήταν φυσικό τα σταφύλια, τα οποία έφθασαν φρέσκα στο Βερολίνο, προκάλεσαν το θαυμασμό και την ευαρέσκεια του Αυτοκράτορα. Ο Φρειδερίκος Σμιτ είχε συνήθειες που τον έκαναν να ξεχωρίζει στην εποχή του. Δεν φορούσε καπέλο ή παλτό και δεν κρατούσε ομπρέλα. Εργαζόταν μέχρι τα γεράματά του στον Εθνικό Κήπο, έως ότου μια καταιγίδα τον βρήκε εργαζόμενο και ένας κεραυνός έπεσε κοντά στα πόδια του και τον άφησε ημιπαράλυτο. Αναγκάσθηκε έτσι να αποχωρήσει από την υπηρεσία σε ηλικία 85 ετών, χωρίς ωστόσο να αποχωριστεί τον αγαπημένο του κήπο. Όσον αφορά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Γεώργιος τού απένειμε ως σύνταξη όλες του τις αποδοχές. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Κ. Μπίρης, τηρούσε συστηματικά ημερολόγιο στο οποίο σημείωνε όχι μόνον τις εντυπώσεις της ζωής του αλλά και της καθημερινότητος των Ανακτόρων όπως την παρατηρούσε ως έμπιστος αυλικός του πρώτου βασιλικού ζεύγους της Ελλάδος. Το πολύτιμο αυτό για την σύγχρονη ελληνική ιστορία ημερολόγιο περιήλθε στα χέρια του γιου του Αντωνίου και παρέμεινε άγνωστη η τύχη του. Στα τελευταία της ζωής του, βοηθούμενος από τις κόρες του καθόταν στα παγκάκια και απολάμβανε τον επίγειο παράδεισο του Βασιλικού Κήπου που με τόσους κόπους και έξοδα είχε δημιουργηθεί στο κέντρο των νέων Αθηνών. Έφυγε από τη ζωή στις 17 Ιανουαρίου 1889, σε ηλικία 92 ετών.	330 KB	15/9/23, 11:12 μ.μ.
Φωτογραφία «πειραγμένη», «αλιευμένη» από το διαδίκτυο. Την τιτλοφορώ «Η εποχή της αθωότητας».	323.05 KB	28/9/23, 6:08 μ.μ.
Φωτογραφία από την εικαστική έκθεση «επαυξημένης πραγματικότητας» που λαμβάνει χώρο στον Εθνικό Κήπο (Σημ. Ίσως η «επαυξημένη πραγματικότητα» να μην επαυξάνει τελικά και τόσο πολύ την ισχυρή ομορφιά αυτού του σημείου, όμως επειδή η ψηφιακή πραγματικότητα έλκει πλέον ολοένα και περισσότερους νέους σκέφθηκα να προτείνω να επισκεφθείτε τον κήπο με ...ψηφιακή ματιά. Και η φυσική ωστόσο ματιά θεωρώ πως επαρκεί. Η έκθεση για το διάστημα 2022-2023 παρουσιάζεται στον Εθνικό Κήπο Αθηνών και συγχρόνως σε δέκα (10) βοτανικούς κήπους σε όλο τον κόσμο. Δεκατρία έργα (13) επαυξημένης πραγματικότητας (Augmented Reality) καταξιωμένων διεθνών καλλιτεχνών φιλοξενούνται στην έκθεση Seeing the Invisible σε όλους τους κήπους, όμως για την έκθεση στην Ελλάδα, έγινε ανάθεση ενός νέου έργου σε μία Ελληνίδα καλλιτέχνιδα με αποτέλεσμα ο Εθνικός Κήπος να είναι ο μοναδικός συμμετέχων κήπος που παρουσιάζει το 14ο έργο. Το συγκεκριμένο έργο είναι η «Νέα Ζωή» της Λουκίας Αλαβάνου. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι οι: Λουκία Αλαβάνου, Refik Anadol, El Anatsui, Ori Gersht, Isaac Julien CBE RA, Mohammed Kazem, Sigalit Landau, Daito Manabe, Sarah Meyohas, Mel O’Callaghan, Pamela Rosenkranz, Timur Si-Qin, Jakob Kudsk Steensen, Ai Weiwei. Η βασική θεματική της έκθεσης επικεντρώνεται στη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, εξερευνώντας τα όρια και τις συνδέσεις μεταξύ τέχνης, τεχνολογίας και φύσης. Η έκθεση υιοθετεί μοντέλα βιώσιμων πρακτικών, εξού και τοποθετεί αυτές τις ψηφιακές εμπειρίες μέσα στους βοτανικούς κήπους, υπογραμμίζοντας τη σημασία της προστασίας της χλωρίδας και πανίδας της περιοχής και περιορίζοντας το αποτύπωμα του άνθρακα στο ελάχιστο.	792.87 KB	30/9/23, 12:33 π.μ.
Φωτογραφία από την θεατρική παράσταση «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» που ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 2023. Αν ήταν φυτό, θα της έδιναν το όνομα Amalia melancholia. Η ίδια ευχήθηκε να της δώσει η ιστορία τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων. Μια παράσταση για τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Η παράσταση της Ζωής Χατζηαντωνίου για τη βασίλισσα Αμαλία επανέρχεται από 25 Νοεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η Σκηνή Ωμέγα μετατρέπεται σε αίθουσα μουσείου ανατομίας και η Έμιλυ Κολιανδρή, ως ζωντανό έκθεμα φυσικής και πολιτικής ιστορίας, ερμηνεύει την Αμαλία, τη μελαγχολική βασίλισσα των φοινίκων. Η ατεκνία, η αποτυχία και ο Kήπος Οι σύγχρονες ιατρικές μελέτες αποδίδουν την ατεκνία της Αμαλίας σε μια αφανή απλασία, μια έλλειψη, η οποία αν γινόταν γνωστή εκείνη την εποχή, η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας θα θεωρούνταν ένα τέρας, ένας κακός οιωνός για τη λαμπρή επανεκκίνηση του ελληνισμού. Άλλη γυναίκα στην περίπτωσή της θα γινόταν έκθεμα ανατομίας, νούμερο σε τσίρκο ή μια αξιοπερίεργη υπόθεση ιατρικών σχολών. Οι θεραπείες που της επέβαλλαν γιατροί, επιστημονικοί σύμβουλοι, σκιτζήδες και ιατροσοφιστές κράτησαν δεκαέξι χρόνια. Ακόμη και νεκρό, το σώμα της Αμαλίας υποβλήθηκε, κατόπιν εντολής, σε νεκροψία προκειμένου να διαλευκανθεί το ζήτημα. Ωστόσο, επίσημο έγγραφο δεν βρέθηκε ποτέ. Η εξέταση της πενηνταεξάχρονης γυναίκας αποκάλυψε ευρήματα, τα οποία κρίθηκε, ίσως, σκόπιμο να αποσιωπηθούν. Η αποτυχία της να προσφέρει ένα παιδί στον λαό είχε επιπτώσεις στο ζήτημα της Παλιγγενεσίας και στην αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας στο ταραχώδες νεογέννητο κράτος. Η απουσία του συνετέλεσε στην όξυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας και στην έξωση του πρώτου βασιλικού ζευγαριού από την Ελλάδα. Ωστόσο, από το όραμα, την επιμονή και κυρίως την αγάπη της Αμαλίας γεννήθηκε ένα παιδί. Κανείς δεν πίστευε ότι ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό το θαύμα στην κατάξερη και ρημαγμένη Αθήνα των μέσων του 19ου αιώνα. Αγαπούσε τα αειθαλή φυτά και τους φοίνικες, ιδίως τις ουασινγκτόνιες. Τις έφερε στην Ελλάδα για να ομορφύνει το μοναδικό παιδί που έκανε, τον σημερινό Εθνικό Κήπο. Μέσα σε αυτόν, παρά τις τόσες προτομές επιφανών ανδρών, δεν υπάρχει ούτε μία προτομή, ούτε μία επίσημη αναφορά στη γυναίκα που τον ονειρεύτηκε και τον δημιούργησε. Η παράσταση Η παράσταση βασίζεται στις 887 επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας προς τον πατέρα της, σε μαρτυρίες που βρίσκονται διάσπαρτες στην εκτεταμένη βιβλιογραφία και στα απόρρητα έγγραφα των γιατρών που ασχολήθηκαν με την περίπτωσή της. Οι επιστολές μοιάζουν περισσότερο με προσωπικό ημερολόγιο, βρίσκονται στα κρατικά αρχεία της πόλης του Ολδεμβούργου και διαβάζονται σαν απολαυστικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης. Μια κόρη απευθύνεται στον πατέρα της. Του μιλάει για τις δυσκολίες προσαρμογής, το πολιτικό κλίμα, τη λαχτάρα για τη γέννηση ενός παιδιού, την αφοσίωση στον Όθωνα, το πάθος με τον μαγικό κόσμο των φυτών και των ζώων και, φυσικά, τη δημιουργία του Κήπου. Βλέπουμε την άγουρη, ενθουσιώδη, ρομαντική Αμαλία των δεκαοκτώ χρόνων να μεταμορφώνεται στην ενήλικη, επίμονη και πολιτικοποιημένη γυναίκα που αγάπησε την Ελλάδα αλλά η Ελλάδα δεν την αγάπησε ποτέ.	2.19 MB	14/9/23, 5:04 μ.μ.
Φωτογραφία του Marc Raymond	251.63 KB	5/10/23, 11:27 μ.μ.
Χαρουπιά (Ceratonia siliqua) Οι καρποί του δέντρου αυτού είναι εξαιρετικά πολύτιμοι: σε περιόδους πολέμου και σιτοδείας τα χαρούπια έτρεφαν όσους λιμοκτονούσαν. Η χαρουπιά αποκαλείται χαρακτηριστικά και «δέντρο-εργοστάσιο» αφού οι καρποί της χρησιμοποιούνται τόσο για την διατροφή (από την παραγωγή αλευριού έως και καφέ) όσο και για την κατασκευή επίπλων — μέχρι και κτενών. Είναι το δέντρο που σώζει με τον καρπό του ανθρώπινες ζωές σε περιόδους πολέμων και λιμών κατά τους οποίους η τροφή είναι δυσεύρετη.	94.52 KB	25/9/23, 2:29 μ.μ.

«Το κυπαρίσσι του Μπαρώ».

Ένα μοναχικό πλαγιόκλαδο κυπαρίσσι (ο μύθος λέει πως στον κυκλικό σιδερένιο πάγκο που το περιζώνει από το 1927) έδωσαν το πρώτο τους ραντεβού ο Καρυωτάκης και η Πολυδούρη.

2.58 MB

4/11/23, 7:58 μ.μ.

«Εθνικός Κήπος»: σκίτσο του Γιάννη Μιγάδη (1955).

Παρελθόν, παρόν και μέλλον σε έναν άτυπο διάλογο. Πλάι στην γλυπτή μορφή που κοσμεί το συντριβάνι του 19ου αιώνα εικονίζεται η στοχαστική φιγούρα ενός νέου.

2.76 MB

5/11/23, 3:28 μ.μ.

«Οι φοβίες όλων των ανθρώπων»

Κολλάζ της καθηγήτριάς σας (12/10/2023)

1.48 MB

12/10/23, 10:57 μ.μ.

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1954).

Φωτογραφία από την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» με τον Νίκο Χατζίσκο και την Άννα Συνοδινού στους επώνυμους ρόλους, στην πρώτη θεατρική παράσταση που ανέβασε το «Κηποθέατρο» του Εθνικού Κήπου το 1954. Κατά την δεκαετία του ‘50 λειτούργησε στο Κήπο — από την πλευρά της Βασιλίσσης Αμαλίας— το πρώτο κηποθέατρο (αντίστοιχο λειτούργησε και στο Πεδίον του Άρεως) με πρώτη παράσταση το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (1954) και στη συνέχεια τον «Ερωτόκριτο» και τον «Άμλετ» το 1955. Εκεί στη συνέχεια ανέβηκαν και το «Όνειρο θερινής νυκτός», η «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι», αλλά και η βυζαντινή τραγωδία του Άγγελου Σικελιανού «Διγενής» (1957).

1.57 MB

5/11/23, 3:28 μ.μ.

Ludwig Lange, Η πηγή της Καλλιρρόης όπου διαμορφώθηκε ο Κήπος, 1835.

Επί της ουσίας όλα εκκινούν από μια πηγή νερού. Το ίδιο ισχύει και για τις ακροπόλεις: ο τόπος επιλέγεται βάσει όχι μόνο του αν είναι ύψωμα, αλλά και του αν διαθέτει πηγή νερού η οποία θα χρησιμεύσει σε περίπτωση αποκλεισμού των κατοίκων (βλ. για παράδειγμα την Ακρόπολη των Μυκηνών).

71.45 KB

28/9/23, 6:05 μ.μ.

Naomi Safran-Hon, “Soft power”, 2022 (Μικτή τεχνική).

Σας αναρτώ το έργο μίας σύγχρονης καλλιτέχνιδος που θεωρώ πως ξεχωρίζει. Θυμίζει κήπο, στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ περισσότερα. Το υποδηλώνει, άλλωστε, ο τίτλος...

975.52 KB

15/10/23, 4:50 μ.μ.

Selfie της καθηγήτριάς σας στον Εθνικό Κήπο

Τίτλος φωτογραφίας: «Δίφυλλη»

364.47 KB

8/1/24, 1:34 μ.μ.

William Morris: σχέδιο ταπετσαρίας με στυλιζαρισμένα φύλλα ακάνθου.

Στο τέλος του 19ου αιώνα άνθισε στην Αγγλία η επαναστατική διακοσμητική σχολή Arts and Crafts, με πρωταγωνιστή τον ζωγράφο, συγγραφέα και στοχαστή προραφαηλίτη William Morris. Ίσως το πιο γνωστό και αντιγραμμένο (ακόμα και στις μέρες μας) προϊόν του εργαστηρίου του ήταν το χαρτί ταπετσαρίας και αργότερα ύφασμα με στυλιζαρισμένα φύλλα ακάνθου.

106.4 KB

19/11/23, 6:22 μ.μ.

Άκανθος (η απαλή): φυτό ποώδες, πολυετές, ριζωματώδες και αυτοφυές στην Ελλάδα. Από το φυτό αυτό εμπνεύστηκε ο γλύπτης Καλλίμαχος (5ος αιώνας π.Χ.) τις γλυφές για το κιονόκρανο κορινθιακού ρυθμού.

Ένα φυτό που απαντά σε πολλά σημεία του Εθνικού Κήπου και που παραπέμπει όχι μόνο στο ανάγλυφο σχέδιο του Κορινθιακού κιονόκρανο, αλλά και στο αθηναϊκό ακροκέραμο, όπως άλλωστε και σε δημοφιλή σχέδια αγγλικής ταπετσαρίας κυρίως του περασμένου αιώνα.

138.29 KB

19/11/23, 6:22 μ.μ.

Ανδρεάκος Θοδωρής: «Φεύγοντας»

Ευχαριστώ θερμά τον Θοδωρή για την υπέροχη φωτογραφία του. Μου αρέσει πολύ διότι είναι φυσική, αυθόρμητη, διόλου «στημένη» ή στυλιζαρισμένη, και συλλαμβάνει την αίσθηση της στιγμής. Τον ευχαριστώ θερμά για την συμμετοχή του στην δράση μας.

353.77 KB

19/12/23, 9:05 π.μ.

Ανδριάντας του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (15/09/2023).

1.38 MB

15/9/23, 10:22 μ.μ.

Αντώνης Κλάψης, Ο βασιλιάς Όθωνας και η Ελλάδα (δίγλωσση έκδοση, στα ελληνικά και γερμανικά).

19.28 MB

14/9/23, 5:05 μ.μ.

Βαμβακούρη Σταυρούλα-Ιωάννα (Α1): «Ένα παρτέρι του εθνικού κήπου»

Μια εξαιρετική αποτύπωση —σε επίπεδο φυσικού κάλλους— μιας γωνιάς του εθνικού κήπου. Δεσπόζει στο κέντρο ο Φοίνικας τον οποίο πλαισιώνει μία τριανταφυλλιά και σύννεφα με την τεχνική του «σφουμάτου». Ευχαριστούμε πολύ την Σταυριανή για το υπέροχο καλλιτέχνημά της!

595.02 KB

20/10/23, 7:54 π.μ.

Γιώργος Βαρλάμος, «Αγριολούλουδα» (ζωγραφική με τέμπερα)

667.08 KB

8/1/24, 1:34 μ.μ.

Γιώργος Βαρλάμος, «Κίτρινο αγριολούλουδο» (ζωγραφική με τέμπερα)

381.69 KB

8/1/24, 1:35 μ.μ.

Γιώργος Βαρλάμος, «Κυκλάμινα» (ζωγραφική με τέμπερα)

183.82 KB

8/1/24, 11:46 μ.μ.

Γιώργος Βαρλάμος, «Τσαλαπετεινός» (λιθογραφία)

Ένας σπό τους πιο σπουδαίους ζωγράφους και χαράκτες υπήρξε ο Γιώργος Βαρλάμος, μαθητής του Γιάννη Κεφαλληνού, ο οποίος μελέτησε με υψηλή αφοσίωση την φύση και μας κληροδότησε έργα απαράμιλλης ομορφιάς και καλλιτεχνικής αξίας.

322.91 KB

8/1/24, 1:35 μ.μ.

Γιώργος Σεφέρης: «Πρωί» (Ένα ποίημα του νομπελίστα ποιητή μας στο οποίο συνυφαίνεται η ομορφιά του κήπου και το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο)

Πηγή: https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=1&text_id=3145

285.4 KB

19/11/23, 6:22 μ.μ.

Γκαϊδαρτζή Αντριάνα: «Διονύσιος Σολωμός»

Υπέροχη η φωτογραφία της Αντριάνας. Την ευχαριστώ θερμά και της ζητώ συγγνώμη που την «πείραξα» λιγάκι με πράσινο φίλτρο για ...ένταση. Είναι πάντως πολύ ωραία, τα κόκκινα μπουμπούκια στεφανώνουν την πράσινη συστάδα που «αγκαλιάζει» την προτομή. Με δεδομένο λοιπόν πως αρκετοί στείλατε φωτογραφία από αυτήν την προτομή του Σολωμού σάς αφιερώνω τους ακόλουθους στίχους του από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», στίχους που εμπεριέχουν «πράσινο»: «Μες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ».

6.26 MB

19/12/23, 9:09 μ.μ.

Δημητρίου Νικόλας: «Παρτέρι στο φως»

Μία άκρως καλλιτεχνική φωτογραφία με υψηλή αισθητική, καλλιτεχνικότητα και αισθαντικότητα. Μου αρέσει πολύ η επιλογή του θέματος: το ταπεινό κάγκελο του παρτεριού με την ακτίνα φωτός. Μπράβο, Νικόλα! Υπέροχη η φωτογραφία που τράβηξες.

5.23 MB

19/12/23, 9:05 π.μ.

Δρυς η Αρία (ή αλλιώς «Αριά»): είδος βελανιδιάς

Δρυς: μακροβιότατο δέντρο, κατάφορτο από συμβολισμούς (παραπέμπει στη σοφία και την μεγαλοπρέπεια), αποκαλείται συχνά και «βασιλικό δέντρο». Στην ελληνική μυθολογία γίνεται συχνότατη αναφορά σε αυτό το δέντρο, αφού ήταν άλλωστε και ένα από τα ιερά δέντρα των αρχαίων Ελλήνων — μαζί με την ελιά. Σε άλλες κουλτούρες σχετίζεται με τη λέξη «Δρυίδης»,, συσχετισμός που παραπέμπει στην έννοια της Σοφίας. Στον ελληνικό χώρο αποτελεί το ιερό δένδρο της Γαίας και του παντοδύναμου Δία. Η δρυς ήταν δένδρο αφιερωμένο στον «θεό του κεραυνού» γιατί από παλιά είναι γνωστή η αντοχή του δέντρου στον κεραυνό και ακόμα ίσως η έλξη του. Σημ. (tip) Σε περίπτωση καταιγίδας δεν αναζητούμε ποτέ καταφύγιο κάτω από βελανιδιά. Καταφεύγουμε σε βελανιδιά μόνο σε περίπτωση αναζήτησης έμπνευσης ή φαεινής ιδέας...

46.71 KB

25/9/23, 6:18 μ.μ.

Ελαιογραφία του ζωγράφου Γιώργου Ιακωβίδη, 1901. Συλλογή Ευριπίδη Κουτλίδη.

Στην τοπιογραφία του 19ου αιώνα δεσπόζουσα θέση κατέχει η απεικόνιση μνημείων. Η σκοτεινή περιοχή των δέντρων ωθεί το βλέμμα του θεατή προς τον Ιερό Βράχο. Διόλου τυχαία η επιλογή του συγκεκριμένου σημείου προς απεικόνιση. Ο καλλιτέχνης επιλέγει ως θέμα του τον Εθνικό Κήπο φιλοτεχνώντας στο βάθος την Ακρόπολη και τον λόφο του Φιλοπάππου.

1.41 MB

5/11/23, 3:29 μ.μ.

Ελισσάβετ Αυγουστάτου (Πολιτική Παιδεία): «Θυμάμαι, στα παιδικά μου χρόνια να με πηγαίνει η μητέρα μου συχνά για βόλτα στον Βασιλικό Κήπο. Στη φωτογραφία που βλέπετε, στο χωράφι μου στην Κεφαλλονιά, πριν τρία χρόνια, μέσα στον ήλιο, είχα φυτέψει ένα δίμετρο σιδερένιο κοντάρι. Με το που το ρολόι της εκκλησίας του χωριού χτυπούσε 7,8,9,10…….. έβαζα μια μεγάλη πέτρα στη σκιά του κονταριού στο χώμα. Μετά έβαζα μια μικρή πέτρα στα μισά της ώρας. Δεν ξανακοίταξα την ώρα. Κοίταζα μόνο το δικό μου ηλιακό ρολόι. Λυπάμαι που δεν το φωτογράφισα. Τον Σεπτέμβριο, διαβάζοντας για τον Εθνικό Κήπο, θυμήθηκα τα τραγούδια του Νίκου Ξυδάκη σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη. Ακόμη με συγκίνησε ο προβληματισμός της Αμαλίας για το θρήσκευμα που όφειλε, αφού κατείχε αριστοκρατική θέση, να δώσει στο παιδί που δεν γέννησε ποτέ. Η συνάδελφός μου κ. Π. Διέννη είχε την ιδέα για τη δράση αυτή και την ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσε ξανά να συμμετάσχω».

Ευχαριστώ θερμά την κυρία Αυγουστάτου για την συμμετοχή της στη δράση μας. Το κείμενο συγκινητικό, η φωτογραφία υπέροχη.,

2.27 MB

13/10/23, 6:08 μ.μ.

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τον Εθνικό Κήπο...

105.53 KB

5/11/23, 3:44 μ.μ.

Έργο του Νίκου Εγγονόπουλου για τον παππού του Φρειδερίκο Σμιτ.

66.06 KB

15/9/23, 5:40 μ.μ.

Ζάχου Μελίνα: «Αγαπάμε τον Σολωμό!»

Ευχαριστώ θερμά την Μελίνα και την Μαρία που έβγαλαν αυτήν τη φωτογραφία. Χαίρομαι που επέλεξαν την προτομή του Σολωμού και απαθανατίστηκαν μπροστά της. Θέλω να πιστεύω πως ο περίπατος στον Εθνικό Κήπο τους άρεσε και τους άφησε μία ωραία ανάμνηση.

1.25 MB

19/12/23, 9:04 π.μ.

Η «πέργκολα της ταράτσας» του Κήπου σε παλιά, προπολεμική, φωτογραφία.

Στο βάθος εικονίζεται κύριος με καπέλο που ξεκουράζεται, ρεμβάζει ή σκέπτεται καθισμένος σε παγκάκι.

2.13 MB

19/11/23, 6:05 μ.μ.

Η δροσερή καρδιά της Αθήνας. Χλωρίδα και πανίδα του Εθνικού Κήπου.

Από το «Η «Καθημερινή.. Επτά ημέρες. Αφιέρωμα στον Εθνικό Κήπο», Κυριακή, 17 Απριλίου 2005.

4.75 MB

5/11/23, 3:36 μ.μ.

Η οικογένεια Δραγούμη στον Εθνικό Κήπο (αρχές του 1920). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, μολονότι η πρόσβαση στον Κήπο ήταν περιορισμένη, κάποιες επιφανείς οικογένειες διέθεταν «κάρτα ελευθέρας εισόδου» που την προμήθευε το Αυλαρχείο.

1.23 MB

5/11/23, 3:29 μ.μ.

Η πεσμένη κολώνα (βλ. σχετικούς υπερσυνδέσμους στο πεδίο «Συνδέσεις Διαδικτύου»)

739.3 KB

30/9/23, 1:16 π.μ.

Καζουαρίνα (Casuarina Tenuissima) Αυστραλίας

83.92 KB

25/9/23, 5:56 μ.μ.

Κακαβελάκη Αφροδίτη (Α2): Ο κήπος της Αμαλίας

Πολύ ενδιαφέρουσα και εύστοχη η επιλογή υλικού εκ μέρους της Αφροδίτης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γραμματόσημο που εικονίζει την Αμαλία, ενώ πολύ ωραίος είναι και ο χάρτης του κήπου —όσο και η παλιά φωτογραφία που συνοδεύει τον επίλογο του κειμένου της.

423.33 KB

28/9/23, 6:05 μ.μ.

Καρατάσιος Σωκράτης (Α1): φωτογραφία από τον Εθνικό Κήπο (Οι Ουασιγκτώνιες)

Ευχαριστούμε πολύ τον Σωκράτη για την φωτογραφία με την οποία συμμετέχει στην δράση μας. Πολύ ωραία η λήψη, αναδεικνύει πράγματι το επιβλητικό ύψος και την μεγαλοπρέπεια των δέντρων. Την φωτογραφία του ο Σωκράτης την συνόδευσε με το ακόλουθο κείμενο: «Την Κυριακή που μας περασε επισκέφθηκα τον Εθνικό Κήπο μετά απο πολύ καιρο. Μόλις μπήκα μέσα —από την είσοδο της Λεωφόρου Αμαλίας— αντίκρισα τις μεγάλες και επιβλητικές Ουασιγκτώνιες που στολίζουν την είσοδό του και χαρίζουν μοναδική αίσθηση στον χώρο».

3.31 MB

5/10/23, 10:53 μ.μ.

Κι ένα βιβλίο για τον Κήπο...

Διότι καλός ο κυβερνοχώρος, το βιβλίο όμως διαθέτει άλλη γοητεία...

259.81 KB

5/10/23, 11:25 μ.μ.

Κι ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για τον Εθνικό Κήπο...

902.96 KB

5/11/23, 3:45 μ.μ.

Κικίδη Αλκμήνη, «Τα μυστικά του κήπου» (τέμπερα)

Ένα υπέροχο τέχνημα-ζωγραφιά της Αλκμήνης, που θα κοσμεί ως καδράκι την αίθουσα του Α2. Η πράσινη αυτή γωνιά αποδίδεται όχι μόνο αριστοτεχνικά, αλλά και με προσεκτικά επιλεγμένη χρωματική παλέτα που αποπνέει αίσθηση δροσιάς και ξεκούρασης. Ένα τεράστιο «Μπράβο» στην Αλκμήνη που πλούτισε την δράση μας με την καλλιτεχνική πινελιά της, αλλά και την τάξη του Α2 με ένα εξαιρετικό έργο τέχνης.

1.89 MB

12/10/23, 2:33 μ.μ.

Κινέζικος αείλανθος

Η διόλου κολακευτική ονομασία του στην ελληνική (βλ. «βρωμοκαρυδιά») οφείλεται στην έντονη οσμή που αναδίδει.

235 KB

25/9/23, 6:01 μ.μ.

Κορινθιακό κιονόκρανο και άκανθος: μια σχέση αλληγορική.

Η άκανθος (που απαντάται σε πλείστα σημεία του εθνικού κήπου) αποτελεί ένα φυτό τόσο διαδεδομένο στον μεσογειακό χώρο που αποτέλεσε ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και αναγνωρίσιμα φυτικά σύμβολα στην τέχνητης αρχαίας Ελλάδας. Πρόκειται για φυτό που φυτρώνει σε δύο έως τρεις χαρακτηριστικές παραλλαγές στις χώρες της Μεσογείου από αμνημονεύτων χρόνων και στυλιζαρισμένες απεικονίσεις του χρησιμοποιούνται ως διακοσμητικό μοτίβο στις εφαρμοσμένες τέχνες ακόμα και στις μέρες μας. Η πιο γνωστή διακοσμητική του χρήση, που το καθιέρωσε ως σύμβολο, είναι στο κιονόκρανο κολώνας ναού της Κορίνθου από τον Καλλίμαχο, τον πέμπτο αιώνα. Αυτό έδωσε το όνομα «Κορινθιακό» στον αρχιτεκτονικό ρυθμό, που στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ακόμα περισσότερο από τους Ρωμαίους και στη σύνθετη μορφή του στην αναγεννησιακή Ευρώπη.

100.02 KB

19/11/23, 6:26 μ.μ.

Κότσιαλος Βαγγέλης (Α3): «Η χλωρίδα και η πανίδα του κήπου: τον κήπο απαρτίζουν πάνω από 4.700 είδη δέντρων και φυτών που ανήκουν σε 519 είδη και ποικιλίες. Από αυτά τα 197 είναι ελληνικά. Ο εθνικός κήπος έχει επίσης και αρκετά ζώα. Κάποια είναι ελεύθερα και σχεδόν παντού και κάποια σε κλουβί — και μπορεί μάλιστα κάποιος να μην τα έχει ξαναδεί».

Εξαιρετικό το τέχνημα του Βαγγέλη, αποτυπώνει μια άκρως προσωπική ματιά στην χλωρίδα και την πανίδα του κήπου. Τον επαινώ ιδιαιτέρως διότι απέφυγε τον σκόπελο του να κομίσει απλώς πληροφορίες αντλημένες από τον κυβερνοχώρο και παρουσίασε στην τάξη μια προσωπική δουλειά, βασισμένη στη δημιουργικότητα και την καλλιτεχνικότητα — αυτό ήταν άλλωστε και το ζητούμενο.

586.74 KB

26/9/23, 4:48 μ.μ.

Κουτσουπιά (Cercis siliquastrum)

134.28 KB

25/9/23, 2:25 μ.μ.

Κυριακάτικο πρωινό στον κήπο (1920). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Ο φακός του Φ. Μπουασονά απαθανατίζει επισκέπτες να απολαμβάνουν τη λιακάδα και την ανάγνωση της εφημερίδας τους καθισμένοι στα χυτοσίδηρα παγκάκια. Στο κέντρο εικονίζεται το στρογγυλό χυτοσίδηρο παγκάκι που περιβάλλει το κυπαρίσσι του Μπαρώ.

1.84 MB

5/11/23, 3:30 μ.μ.

Κυρτάτας Άκης (Α2) «Έκτασης 15,6 εκταρίων στο κέντρο της Αθήνας και, προσθέτοντας τον κήπο του Ζαππείου με έκταση 13 εκταρίων, το πάρκο έχει έκταση 28,5 εκταρίων (285 στρέμματα). Η πρώτη του ονομασία, μέχρι το 1927, ήταν «Βασιλικός Κήπος». Το πάρκο βρίσκεται δίπλα από τη Βουλή των Ελλήνων και εκτείνεται προς τα νότια όπου βρίσκεται το Ζάππειο Μέγαρο απέναντι από το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου τελέστηκαν οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896. Ο κήπος φιλοξενεί ακόμη αρχαία ερείπια, κίονες και μωσαϊκά. Στο νοτιοανατολικό του άκρο βρίσκονται οι προτομές του Ιωάννη Καποδίστρια, του μεγάλου φιλέλληνα Εϋνάρδου, ενώ στο νότιοι του άκρο βρίσκεται η προτομή του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού και του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Οι εντυπωσιακοί αριθμοί (φυτών) μιλούν από μόνοι τους. Στον Κήπο ζουν 7000 δέντρα, 40.000 θάμνοι και άλλα φυτά που ανήκουν σε 519 είδη και ποικιλίες. Από αυτά, τα 102 είναι ελληνικά, με τις κουτσουπιές, τις πικροδάφνες και τις χαρουπιές να ξεχωρίζουν, ενώ άλλα προέρχονται από διάφορες χώρες του κόσμου — όπως οι Καζουαρίνες της Αυστραλίας ή οι κινέζικοι Αείλανθοι. Στα φυτά που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία του Κήπου ανήκουν οι αιωνόβιες Αρίες, τα Οριζοντιόκλαδα και Ορθόκλαδα Κυπαρίσσια και οι Κανάριοι Φοίνικες».

Εύστοχη, συμπυκνωμένη και ουσιαστική η παρουσίαση του Άκη (Α3) με έμφαση αφενός στο από πού μέχρι πού εκτείνεται ο Εθνικός Κήπος —κατά την ευρύτερη εκδοχή του περιλαμβάνει και τον κήπο του Ζαππείου—, αφετέρου στην ποικιλία αυτοχθόνων και ετεροχθόνων φυτών που περιλαμβάνει.

2.47 MB

8/1/24, 1:34 μ.μ.

Μικρές Αθηναίες παίζουν στα δρομάκια του Κήπου (1891). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Σύμφωνα πάντα με τους τουριστικούς οδηγούς των αρχών του 20ού αιώνα ο Κήπος άνοιγε τις πόρτες του στο κοινό μόνο δύο ώρες την εβδομάδα —κάθε Τετάρτη και Παρασκευή.

1.93 MB

5/11/23, 3:30 μ.μ.

Νεκτάριος Αποσπόρης, «Αγαύη»

Λόγω της αντοχής του φυτού αυτού (επιστημονική ονομασία Agave americana) στις ξηροφυτικές συνθήκες φυτευόταν όχι μόνον στον Εθνικό Κήπο, αλλά και στον Βράχο της Ακρόπολης, τον Αρδητττό και τον Υμηττό.

135.69 KB

8/1/24, 6:31 μ.μ.

Νεφέλη-Παναγιώτα Καμπά: Ένα (μοναχικό) δέντρο του Εθνικού Κήπου

Ζήτησα από την Νεφέλη μια ζωγραφιά και μου την έφερε. Την εκτιμώ αφάνταστα διότι ούτε με «ψεύτισε» ούτε με λησμόνησε. Και την ευχαριστώ θερμά διότι μου υπενθυμίζει πως ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα στη ζωή είναι να τιμούμε τον λόγο μας.

699.69 KB

18/10/23, 9:28 π.μ.

Ο «επίμονος κηπουρός» Ν. Ταμβάκης στη Ζωοπτηνολογική Συλλογή του Κήπου — φωτογραφία από την προσωπική του συλλογή.

Όπως είναι γνωστό, ο κήπος οφείλει την ύπαρξη και τη μεγάλη του ανάπτυξη στη Βασίλισσα Αμαλία, η οποία τον εμπνεύστηκε, επέβλεψε τη δημιουργία του και χρησιμοποίησε τη θεσμική της ιδιότητα για να φέρει φυτά και τεχνογνωσία από όλο τον κόσμο και να τον κάνει «υπόδειγμα κήπου στη Νότια Ευρώπη». Λιγότεροι όμως γνωρίζουν τα πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από κάθε σπιθαμή φροντίδας σ’ αυτή την υπερμεγέθη για τα αθηναϊκά δεδομένα έκταση. Ένα από αυτά τα πρόσωπα, ο Νικόλαος Ταμβάκης, σήμερα 94 ετών, επί δεκαετίες διευθυντής και «φρούραρχος του κήπου», ο άνθρωπος που δεν δίστασε να εξερευνήσει υπόγειες διαδρομές για να εντοπίσει την ύπαρξη αρχαίου Υδραγωγείου το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα ή να πρωτοστατήσε σε «βίαια» επεισόδια με σκοπό να προστατεύσει τα δέντρα του Κήπου από ένα θιασάρχη που τα έκοβε παράνομα για να στριμώξει τις εξέδρες του, υπογράφει ένα βιβλίο-παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Πρόκειται για το «Εθνικός Κήπος, ένας τόπος με μακρά κηποτεχνική ιστορία» με πρωτοβουλία και χρηματοδότηση της «Εταιρείας Φίλων του Εθνικού Κήπου». Ο ίδιος ο κύριος Ταμβάκης είναι δεμένος με την ιστορία του κήπου σε βαθμό σχεδόν μεταφυσικό: δεν εργάστηκε απλώς εκεί, αλλά αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στη συγκέντρωση στοιχείων γύρω από τα φυτά και την ιστορία του. Η Ελισσάβετ Μπαργιάννη, επιμελήτρια κι επιστημονική συνεργάτρια της έκδοσης, που εργάστηκε για χρόνια μαζί με τον άοκνο Ταμβάκη, διηγείται στην ATHENS VOICE χαρακτηριστικά: «Κάποτε, τη δεκαετία του ’80, ο Ταμβάκης βρίσκεται σε κάποιο οίκημα του κήπου και μελετάει τα αρχεία του Φρανσουά Μπαρώ, του κηποτέχνη που επιμελήθηκε την τελική σύνθεση του κήπου. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας ανοιχτόχρωμος, άγνωστος σε αυτόν άνδρας. Ήταν ένας απόγονος του Μπαρώ, που είχε καταφτάσει στον Κήπο για να συλλέξει πληροφορίες για τον προπάππο του...»

164.31 KB

5/10/23, 11:23 μ.μ.

Ο κήπος σε παλιά γραβούρα (Σημ. Τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε ειδυλλιακά...)

Ο κήπος γνώρισε δυο μεγάλες καταστροφές, τον «καιρό της κολώνας» όπως έλεγαν, το 1852 και τον Απρίλιο του 1931 όταν χιόνισε τόσο πολύ στην Αθήνα,ώστε τα μισά δέντρα του κήπου κατέρρευσαν, ο κήπος έκλεισε ένα μήνα και μπορούσε κανείς να δει από τη Βασιλίσσης Σοφίας τη στέγη του Ζαππείου. Ο «καιρός της κολώνας» ήταν η φοβερή καταιγίδα, πραγματική θεομηνία, που ξέσπασε σε όλη την Αττική τον Οκτώβριο του 1852. Δέντρα ξεριζώθηκαν, σπίτια γκρεμίστηκαν, αλλά, το κυριότερο, η μία από τις τρεις κολώνες που έστεκαν χωριστά από τις υπόλοιπες στο ναό του Ολυμπίου Διός, στο κέντρο της πόλης, κατέπεσε και έδωσε το όνομά της σε αυτό το καταστροφικό φαινόμενο που σημάδεψε την εποχή.

90.34 KB

30/9/23, 12:52 π.μ.

Ο κήπος ως παιδικό καταφύγιο: μια μαρτυρία.

Τον καιρό που τα σχολεία ήταν κλειστά —για ένα περίπου εξάμηνο— εν μέσω Κατοχής, πολλά παιδιά βρήκαν στο δημόσιο αυτό πάρκο ένα καταφύγιο για τα παιχνίδια τους. Η μαρτυρία ανήκει στον συγγραφέα (αρχιτέκτονα και πολεοδόμο) Αλέξανδο Παπαγεωργίου-Βενετά (που εικονίζεται κεντρικά στην φωτογραφία να παίζει κοντά στην «πέργκολα της ταράτσας του κήπου» όπως λεγόταν το συγκεκριμένο αυτό σημείο) και είναι αντλημένη από το βιβλίο του «Ο κήπος της Αμαλίας. Σχεδιασμός, ίδρυση και εξέλιξη του εθνικού κήπου της Αθήνας» (Εκδόσεις «Ίκαρος»).

496.03 KB

19/11/23, 6:27 μ.μ.

Παλιά καρτ ποστάλ με τον Εθνικό Κήπο (όταν ακόμη ήταν ...βασιλικός)

602.87 KB

8/1/24, 11:44 μ.μ.

Περίπατος στον Εθνικό Κήπο

Και μόνο που περιδιαβαίνει κανείς σε αυτήν την όαση πρασίνου είναι κέρδος... Ευχαριστώ πολύ την Μελίνα για την φωτογραφία.

1.23 MB

18/12/23, 7:37 μ.μ.

Πικροδάφνη ή Ροδοδάφνη (Nerium oleander)

2.3 MB

25/9/23, 2:25 μ.μ.

Ποίημα δράσης με ξενόγλωσσους καθηγητές (18/10/2023)

Απομονώνω ένα ποίημα από όσα γράφτηκαν. Όλα ήσαν ωραία και ευχαριστώ θερμά τα παιδιά για την συμμετοχή τους — η επιλογή έχει να κάνει με ένα στιχούργημα που άρεσε σε εμένα προσωπικά.

519.69 KB

18/10/23, 4:16 μ.μ.

Ποίημα του Α1: «Η Αμαλία στον κήπο»

Δράση που πραγματοπιήθηκε στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών (21/09/2023) με το Α1. Η Μαρία έφερε στην τάξη ένα ποίημα «αλιευμένο» από το διαδίκτυο και το τμήμα το «αποδόμησε» συνθέτοντας κάτι δικό του. Συγκεκριμένα, η καθηγήτρια επέλεξε λέξεις από το ποίημα που έφερε η μαθήτρια, οι μαθητές του τμήματος τις κατέγραψαν και με βάση αυτές (όλες ή τμήμα τους) κλήθηκαν να συνθέσουν —σε ομάδες των δύο ή τριών ατόμων— ένα δικό τους τετράστιχο στιχούργημα. Το τελικό ποίημα γράφτηκε στον πίνακα με τίτλο που έγραψε ο Γιάννης και τροποποίησαν ο Σωκράτης και η Κατερίνα. Ο τελικός τίτλος είναι της Κατερίνας που «πείραξε» την πρόταση του Σωκράτη «Η Αλίκη στον κήπο» (κατά το «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων») μετατρέποντάς τον στον «Η Αμαλία στον κήπο» (την συγχαίρω θερμά για την υπέροχη ιδέα της). Σημ. Το ποίημα του τμήματος ουσιαστικά στηρίζεται στο τετράστιχο που έγραψαν ο Δονάτος κι ο Ανέστης. Τους συγχαίρω θερμά για την ευφάνταστη διαχείριση του λεκτικού υλικού και τους ευχαριστούμε για το ωραίο ποίημα που έγραψαν για τη δράση μας.

28.4 KB

21/9/23, 2:08 μ.μ.

Σούζη Βλαχογιάννη, «Μια ονειρική γωνιά του εθνικού κήπου»

Εξαιρετική η ζωγραφιά της Σούζης, με ενθουσιάζει ο αφραιρετικός τρόπος με τον οπόιο έχει αποδώσει το τοπίο. Έχει κατορθώσει να αποδώσει με τρόπο ονειρικό ένα ειδυλλιακό σημείο του κήπου. Ενδιαφέρουσα η επιλογή της χρωματικής παλέτας, κατορθώνει να μας μεταδώσει μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Την ευχαριστούμε θερμά.

1.51 MB

12/10/23, 2:32 μ.μ.

Σύγχρονη ξενόγλωσση διαφημιστική αφίσα για τον Εθνικό Κήπο

278.35 KB

8/1/24, 11:45 μ.μ.

Σύντομη περιγραφή της σημερινής μας δράσης για το ξενόγλωσσο ακροατήριό μας

Σήμερα στο Α1 είχαμε την τιμή να έχουμε ακροατήριο: 5 καθηγητές και καθηγήτριες από σχολεία της Γερμανίας και της Ρουμανίας ήρθαν να παρακολουθήσουν μαθήματα στο σχολείο μας. Αναρτώ εδώ μία σύνοψη του λογοτεχνικού εγχειρήματός μας.

246.58 KB

18/10/23, 4:10 μ.μ.

Σχέδιο («χάρτης») του κήπου στον οποίο αποτυπώνονται όλα τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά: χάραξη δρόμων, μικροαρχιτεκτονική, λιμνούλες, πέργκολες, φυτά. Αποδίδεται στον François-Louis Bareaud.

Τον χάρτη αυτόν ενσωμάτωσε η Αφροδίτη Κακαβελάκη στην εργασία της και την επαινώ διότι θεωρώ πως είναι όχι μόνο πληρέστατος, αλλά και αισθητικά ωραίος.

77.14 KB

29/9/23, 11:50 μ.μ.

Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Διονυσίου Σολωμού (1924). Φωτογραφία: Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Στα αποκαλυπτήρια της προτομής —έργο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου— ο πανηγυρικός λόγος εκφωνήθηκε από τον ποιητή Κωστή Παλαμά. Στην τελετή παρευρέθηκαν δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές, αλλά και αντιπροσωπείες μαθητών από τα τότε αθηναϊκά σχολεία.

1.91 MB

5/11/23, 3:30 μ.μ.

Τα μυστικά του κήπου...

Από τη δόξα των βασιλικών χρόνων, όπου ο κήπος ήταν φυσικά προσβάσιμος στους πολίτες μόνο εφόσον έλειπαν οι άμαξες της οικογένειας, μέχρι τα σύγχρονα χρόνια ως μεγάλη ανάσα μέσα στον πυκνοδομημένο ιστό του κέντρου (από το 1917 έχει αποδοθεί στους πολίτες αλλά μόλις το 1974 μετονομάστηκε οριστικά σε Εθνικός Κήπος από Βασιλικός), το μοναδικό αυτό πάρκο έχει περάσει εποχές παραμέλησης και αδιαφορίας, χωρίς να πάψει ποτέ να λάμπει στα μάτια όσων γνώριζαν τα μυστικά του. Δεν ήταν ευήλιες, πάντως, οι ημέρες στις τσέπες του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, αλλά μπροστά στο πάθος και τη δίψα της βασίλισσας Αμαλίας για υστεροφημία δεν χωρούσαν αστερίσκοι: για να πετύχει να διαμορφώσει έναν τόσο μεγάλο κήπο, ο οποίος αργότερα θα αναγνωριζόταν ως σπάνιο δείγμα αρχιτεκτονικής τοπίου του 19ου αιώνα (από την Επιτροπή Ιστορικών Κήπων και Πολιτιστικών Τοπίων). Μάλιστα, λέγεται ότι δαπανούσε 50.000 δραχμές ετησίως και ότι ο κόσμος είχε εξοργιστεί με τις ποσότητες νερού που πήγαιναν στο πάρκο. «Οι Αθηναίοι υποφέρουν, αλλά η χλόη έχει πολύ καλώς εις την υγείαν την», έγραφε ο Edmond About. Διότι όταν μετέβησαν οι βασιλείς στην Ελλάδα, όλη αυτή η έκταση ήταν παντελώς χέρσα. Υπήρχε μεν τα υπόγεια ύδατα που τροφοδοτούσαν το Πεισιστράτειο και το Αδριάνειο Υδραγωγείο, όπως και οι αναφορές στα ιστορικά κείμενα αρχαίων χρόνων που μιλούν για έναν ιδιωτικό κήπο (ιδιοκτησίας ενός διαδόχου φιλοσόφου του Αριστοτέλη), αλλά μετά τις εκτεταμένες πολεμικές συγκρούσεις του 19ου αιώνα όλα είχαν καταστραφεί. Ο καυτός ήλιος τύφλωνε και, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις ευρωπαϊκών κήπων, χρειάζονταν σκιάσεις και χρώματα από άνθη.

468.65 KB

5/10/23, 11:34 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: Η «καρφίτσα της βασίλισσας» (φωτογραφία της καθηγήτριάς σας).

Στον υπό διαμόρφωση κήπο κατέφθασαν φυτά από διάφορα μέρη του κόσμου: ο βασιλιάς της Αιγύπτου δώρισε χουρμαδιές, η βασίλισσα της Ισπανίας τριανταφυλλιές από τη Γρανάδα, η αυτοκράτειρα της Βραζιλίας 75 δέντρα και θάμνους — όλα μεταφέρθηκαν σε «χρόνο ρεκόρ» για την εποχή, δηλαδή μέσα σε δύο μόλις μήνες. Ο πρίγκιπας, πάλι, της Ορλεάνης δώρισε στο κήπο της Αμαλίας μια «κλαίουσα» ιτιά που είχε φυτρώσει δίπλα στον τάφο του Ναπολέοντα, ενώ ο Δήμος Σπάρτης χάρισε 300 μοσχεύματα λεμονιάς, πορτοκαλιάς και άλλων οπωροφόρων. Από όλα αυτά ο φωτογραφικός μου φακός επέλεξε ένα φυτό του οποίου το λουλούδι μοιάζει με «καρφίτσα» βασίλισσας, στοιχείο από το οποίο αντλεί το όνομά του.

1.24 MB

4/11/23, 7:37 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: “Leak”

Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (10/10/2023).

1.05 MB

4/11/23, 7:34 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: «Γιαπωνέζα σε δεμένο δέντρο». Σημ. Τα αιωνόβια δέντρα συχνά οι κηπουροί τα δένουν σφιχτά με ιμάντες —όπως φασκιώνουν τα μωρά—. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να συγκρατήσουν ό,τι καταρρέει λόγω ηλικίας...

Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (19/9/2023)

1.9 MB

20/9/23, 3:29 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: «Ένα μπουκέτο στο πέτο»

Ψηφιακό κολλάζ της καθηγήτριάς σας (5/10/2023)

707.17 KB

5/10/23, 11:56 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: «Περπατώντας στο μωβ του κήπου»

Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (10/10/2023)

1.83 MB

4/11/23, 7:36 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: «Πόδια σε έρημο παγκάκι»

Φωτογραφία της καθηγήτριας σας (19/9/2023)

1.79 MB

20/9/23, 3:34 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: «Το κυνήγι του κόκκινου ιβίσκου»

Φωτογραφία της καθηγήτριάς σας (6/10/2023)

1015.43 KB

5/11/23, 3:31 μ.μ.

Τίτλος φωτογραφίας: Ο κήπος των «παλιών» Αθηναίων

Κολλάζ της καθηγήτριάς σας (που «παίζει εν ου παικτοίς»...)

813.04 KB

23/9/23, 1:13 μ.μ.

Το «παζάρι των λουλουδιών» (Δεκαετία του 1920). Φωτογραφία: αρχείο Πέτρου Πουλίδη.

Δεκαετία του 1920. Το «παζάρι των λουλουδιών» —κάτω από τις αγριοπιπεριές του Εθνικού Κήπου—παρείχε την ευκαιρία σε περαστικούς και τσολιάδες να θαυμάσουν και να παζαρέψουν άνθη. Από εκείνο το παζάρι αντλούν τις απαρχές τους τα μικρομάγαζα λουλουδιών στο πλαϊνό πεζοδρόμιο της σημερινής πλέον Βουλής, που λειτουργούσαν έως και κάποια χρόνια πριν (κάποιοι ίσως τα θυμούνται ακόμη).

1.56 MB

5/11/23, 3:32 μ.μ.

Το ποίημα του Α1

Μετά από ενδελεχή έρευνα στα κιτάπια μου εντόπισα (επιτέλους!) το ποίημα που είχαμε γράψει μαζί στην τάξη. Ζητώ συγγνώμη που το διέγραψα κατά λάθος, τώρα το αποκαθιστώντας εδώ εις το διηνεκές.

28.36 KB

19/12/23, 9:04 π.μ.

Το ψαλίδισμα δεν κάνει πάντοτε κακό...

647.04 KB

16/9/23, 4:55 μ.μ.

Φρειδερίκος Σμιτ: η ιστορία ενός κηπουρού. (Σημ. Ο Όθων έφυγε, ο κηπουρός έμεινε...)

Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες που έζησαν στην Αθήνα ήταν ο πρωσσικής καταγωγής Φρειδερίκος Σμίτ (Friedrich Schmidt, 1797-1889). Γεννημένος στο Dessau του Anhalt, ήρθε στην Ελλάδα το 1833, σε ηλικία 36 ετών, με το βαυαρικό σώμα εκστρατείας, ως απλός λοχίας. Ήταν αγαθός χαρακτήρας, ιδιαίτερα εργατικός, ευθύς, σοβαρός και ολιγόλογος, ενώ διέθετε πλούσιες γεωπονικές γνώσεις. Η προσφορά του Φρειδερίκου Σμιτ ιδίως στην ελληνική πρωτεύουσα, καθώς και της οικογενείας που δημιούργησε -μεταξύ άλλων ήταν και προπάππος του ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου- δεν έχουν ακόμη γνωστοποιηθεί στο ευρύ κοινό. Η δημοσίευση του γενεαλογικού τους δένδρου θα αποκαλύψει πόσο βαθιά ρίζωσε η οικογένεια αυτή στην αθηναϊκή κοινωνία και τις υπηρεσίες που προσέφεραν τα μέλη της, ιδιαιτέρως στο σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.Λόγω των γεωπονικών του γνώσεων ο Φρ. Σμιτ αποσπάσθηκε στην υπηρεσία της Αυλής και φύτευσε τον Κήπο των πρώτων προσωρινών Ανακτόρων (πλατεία Κλαυθμώνος – Παλαιά Βουλή). Συγχρόνως ανέλαβε την καλλιέργεια του δυτικού μέρους του περιβολιού του Χασεκή (Βοτανικός Κήπος) που αποτελούσε μέρος του Βασιλικού Υποστατικού, γνωστού υπό τον τίτλο «Δαφνί-Στεφάνι». Από εκεί προμηθευόταν το Παλάτι τα λαχανικά και τα φρούτα, ενώ ο Σμιτ είχε αναλάβει και στην φροντίδα των βασιλικών βουστασίων που υπήρχαν στην περιοχή που νεμόταν ο βαυαρός Λουδοβίκος Ρουφ. Λόγω του χαρακτήρος του ο Σμιτ υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός στην Αθηναϊκή κοινωνία. Διακρινόταν για την αφοσίωσή του αφ’ ενός στον βασιλιά της Πρωσίας, κατόπιν αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Α’ Φρειδερίκο και αφ’ ετέρου στον βασιλέα Οθωνα. Ο Σμιτ δεν συμμετείχε σε κοινωνικές εκδηλώσεις και συναγελαζόταν περισσότερο τους απλούς ανθρώπους που ήταν αφοσιωμένοι στην καλλιέργεια της γης. Δεν κατόρθωσε κατά τη διάρκεια της μακράς ζωής του να μάθει καλά τα ελληνικά. Ανακατεύοντας στην κουβέντα του γερμανικά και ελληνικά, έκανε παραμορφώσεις οι οποίες έμειναν παροιμιώδεις. Απέφυγε συστηματικώς να εμπλακεί στην πολιτική, παραμένοντας ωστόσο πιστός στον Όθωνα. Παντρεύτηκε την Υδραία Αθανασία Κακόμπεη, συγγενή της οικογένειας Βούλγαρη, με την οποία απέκτησε έξι κορίτσια και ένα αγόρι, τον Αντώνιο Σμιτ. Ο Αντώνιος ακολούθησε επίσης την επιστήμη του γεωπόνου, σπουδάζοντας με έξοδα του Γεωργίου Α’ στο Πότσνταμ όπου είχε σπουδάσει και ο πατέρας του. Είναι ο γεωπόνος που σχεδίασε τον Κήπο του Ζαππείου, ο οποίος ωστόσο υστερεί κατά πολύ εκείνου του Εθνικού. Μία από τις θυγατέρες του Φρειδερίκου παντρεύτηκε τον διευθυντή των Ταχυδρομείων Νικόλαο Ιωαννίδη. Την κόρη του τελευταίου, Εριέττη Ιωαννίδη, ερωτεύθηκε ο Παναγιώτης Εγγονόπουλος σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα.Γόνος του ζεύγους Π. Εγγονόπουλου υπήρξε ο μεγάλος μας ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος, ο οποίος φρόντισε να απαθανατίσει τον προπάππο του Φρ. Σμίτ σε ένα από τα χαρακτηριστικά έργα του, παρουσιάζοντάς τον με φόντο την Πύλη του Αδριανού.Ο Φρ. Σμιτ θεωρείται από τους ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνον στήριξαν την προσπάθεια της βασίλισσας Αμαλίας να εξαπλώσει το πράσινο στην Αττική αλλά της ενέπνευσαν ζήλο για το λαμπρό αυτό έργο της. Ως γνωστόν την ευθύνη του Εθνικού Κήπου είχε αρχικά ο βαυαρός γεωπόνος Smarat, ο οποίος είχε έρθει κατόπιν επιθυμίας της Αμαλίας από το Μόναχο. Ο Smarat είχε στο πλευρό του τον Φ. Σμίτ, ο οποίος είχε τη φροντίδα για τον κήπο των προσωρινών ανακτόρων. Ο Σμιτ φρόντισε να μας περιγράψει πρώτος τον Εθνικό Κήπο του 19ου αιώνα, με άρθρο που δημοσίευσε στη γερμανική γλώσσα, στο περιοδικό Flora. Οι μεγάλες ευκαιρίες για να αναπτύξει τη δημιουργικότητά του η δημιουργία του Βασιλικού Κήπου Κτήματος της Αμαλίας βορείως των Αθηνών, του γνωστού μας Πύργου της Βασιλίσσης. Ταξίδευε ακατάπαυστα επιλέγοντας δένδρα και φυτά που μπορούσαν να ευδοκιμήσουν στην λεπτόγεια Αττική. Συνεργάστηκε με τον αρχιτέκτονα Π. Κάλκο για τη διαρρύθμιση του κήπου και χάραξε το έδαφος ακολουθώντας το Αγγλικό σύστημα.Η ανακάλυψη στο υπέδαφος κλάδου του υδραγωγείου που ερχόταν από τον Άγιο Θωμά (Γουδή) επέτρεψε να προσδώσει ευρωστία στην πρώτη βλάστηση. Αργότερα (1843), όταν χρειάσθηκε να χρησιμοποιήσουν και άλλα ύδατα της πόλεως, η οποία σχεδόν μονίμως μαστιζόταν από λειψυδρία, έδωσε αφορμή να κατηγορηθεί από τους Αθηναίους.Ακαταπόνητος και πιστός στις αρχές του υπέστη επιθέσεις κατά την έξωση του Όθωνος, ακόμη και από ανθρώπους που είχε ευεργετήσει με την εργασία του και τις γνώσεις που μετέδιδε. Χωρίς να απεμπολήσει τα πιστεύω και τις αρχές του, έχαιρε εμπιστοσύνης και πραγματικής υπολήψεως από την αθηναϊκή κοινωνία, γεγονός που εκτίμησε ιδιαίτερα και ο βασιλιάς Γεώργιος Α’. Στο πρόσωπό του βρήκε έναν πιστό και πολύτιμο σύμβουλο. Σοφός και εχέμυθος απολάμβανε τέτοια εμπιστοσύνη από τον βασιλιά ώστε οι αρβανίτες εργάτες του Κήπου έλεγαν πως «Σμιτ ίστ γκόλια βασιλέσι», δηλαδή πως ο Σμιτ είναι το στόμα του βασιλιά! Υπεράνω όλων όμως αγαπούσε τον Αυτοκράτορα της Γερμανίας. Μιλούσε με θαυμασμό για το πρόσωπό του και έτρεφε φαβορίτες όπως εκείνος. Κάποιες χρονιές μάλιστα του έστελνε ως δώρο σταφύλια της Αττικής, διατηρημένα μέσα σε βαρελάκι γεμάτο μέλι. Όπως ήταν φυσικό τα σταφύλια, τα οποία έφθασαν φρέσκα στο Βερολίνο, προκάλεσαν το θαυμασμό και την ευαρέσκεια του Αυτοκράτορα. Ο Φρειδερίκος Σμιτ είχε συνήθειες που τον έκαναν να ξεχωρίζει στην εποχή του. Δεν φορούσε καπέλο ή παλτό και δεν κρατούσε ομπρέλα. Εργαζόταν μέχρι τα γεράματά του στον Εθνικό Κήπο, έως ότου μια καταιγίδα τον βρήκε εργαζόμενο και ένας κεραυνός έπεσε κοντά στα πόδια του και τον άφησε ημιπαράλυτο. Αναγκάσθηκε έτσι να αποχωρήσει από την υπηρεσία σε ηλικία 85 ετών, χωρίς ωστόσο να αποχωριστεί τον αγαπημένο του κήπο. Όσον αφορά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Γεώργιος τού απένειμε ως σύνταξη όλες του τις αποδοχές. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Κ. Μπίρης, τηρούσε συστηματικά ημερολόγιο στο οποίο σημείωνε όχι μόνον τις εντυπώσεις της ζωής του αλλά και της καθημερινότητος των Ανακτόρων όπως την παρατηρούσε ως έμπιστος αυλικός του πρώτου βασιλικού ζεύγους της Ελλάδος. Το πολύτιμο αυτό για την σύγχρονη ελληνική ιστορία ημερολόγιο περιήλθε στα χέρια του γιου του Αντωνίου και παρέμεινε άγνωστη η τύχη του. Στα τελευταία της ζωής του, βοηθούμενος από τις κόρες του καθόταν στα παγκάκια και απολάμβανε τον επίγειο παράδεισο του Βασιλικού Κήπου που με τόσους κόπους και έξοδα είχε δημιουργηθεί στο κέντρο των νέων Αθηνών. Έφυγε από τη ζωή στις 17 Ιανουαρίου 1889, σε ηλικία 92 ετών.

330 KB

15/9/23, 11:12 μ.μ.

Φωτογραφία «πειραγμένη», «αλιευμένη» από το διαδίκτυο. Την τιτλοφορώ «Η εποχή της αθωότητας».

323.05 KB

28/9/23, 6:08 μ.μ.

Φωτογραφία από την εικαστική έκθεση «επαυξημένης πραγματικότητας» που λαμβάνει χώρο στον Εθνικό Κήπο (Σημ. Ίσως η «επαυξημένη πραγματικότητα» να μην επαυξάνει τελικά και τόσο πολύ την ισχυρή ομορφιά αυτού του σημείου, όμως επειδή η ψηφιακή πραγματικότητα έλκει πλέον ολοένα και περισσότερους νέους σκέφθηκα να προτείνω να επισκεφθείτε τον κήπο με ...ψηφιακή ματιά. Και η φυσική ωστόσο ματιά θεωρώ πως επαρκεί.

Η έκθεση για το διάστημα 2022-2023 παρουσιάζεται στον Εθνικό Κήπο Αθηνών και συγχρόνως σε δέκα (10) βοτανικούς κήπους σε όλο τον κόσμο. Δεκατρία έργα (13) επαυξημένης πραγματικότητας (Augmented Reality) καταξιωμένων διεθνών καλλιτεχνών φιλοξενούνται στην έκθεση Seeing the Invisible σε όλους τους κήπους, όμως για την έκθεση στην Ελλάδα, έγινε ανάθεση ενός νέου έργου σε μία Ελληνίδα καλλιτέχνιδα με αποτέλεσμα ο Εθνικός Κήπος να είναι ο μοναδικός συμμετέχων κήπος που παρουσιάζει το 14ο έργο. Το συγκεκριμένο έργο είναι η «Νέα Ζωή» της Λουκίας Αλαβάνου. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι οι: Λουκία Αλαβάνου, Refik Anadol, El Anatsui, Ori Gersht, Isaac Julien CBE RA, Mohammed Kazem, Sigalit Landau, Daito Manabe, Sarah Meyohas, Mel O’Callaghan, Pamela Rosenkranz, Timur Si-Qin, Jakob Kudsk Steensen, Ai Weiwei. Η βασική θεματική της έκθεσης επικεντρώνεται στη σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, εξερευνώντας τα όρια και τις συνδέσεις μεταξύ τέχνης, τεχνολογίας και φύσης. Η έκθεση υιοθετεί μοντέλα βιώσιμων πρακτικών, εξού και τοποθετεί αυτές τις ψηφιακές εμπειρίες μέσα στους βοτανικούς κήπους, υπογραμμίζοντας τη σημασία της προστασίας της χλωρίδας και πανίδας της περιοχής και περιορίζοντας το αποτύπωμα του άνθρακα στο ελάχιστο.

792.87 KB

30/9/23, 12:33 π.μ.

Φωτογραφία από την θεατρική παράσταση «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» που ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 2023.

Αν ήταν φυτό, θα της έδιναν το όνομα Amalia melancholia. Η ίδια ευχήθηκε να της δώσει η ιστορία τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων. Μια παράσταση για τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Η παράσταση της Ζωής Χατζηαντωνίου για τη βασίλισσα Αμαλία επανέρχεται από 25 Νοεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η Σκηνή Ωμέγα μετατρέπεται σε αίθουσα μουσείου ανατομίας και η Έμιλυ Κολιανδρή, ως ζωντανό έκθεμα φυσικής και πολιτικής ιστορίας, ερμηνεύει την Αμαλία, τη μελαγχολική βασίλισσα των φοινίκων. Η ατεκνία, η αποτυχία και ο Kήπος Οι σύγχρονες ιατρικές μελέτες αποδίδουν την ατεκνία της Αμαλίας σε μια αφανή απλασία, μια έλλειψη, η οποία αν γινόταν γνωστή εκείνη την εποχή, η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας θα θεωρούνταν ένα τέρας, ένας κακός οιωνός για τη λαμπρή επανεκκίνηση του ελληνισμού. Άλλη γυναίκα στην περίπτωσή της θα γινόταν έκθεμα ανατομίας, νούμερο σε τσίρκο ή μια αξιοπερίεργη υπόθεση ιατρικών σχολών. Οι θεραπείες που της επέβαλλαν γιατροί, επιστημονικοί σύμβουλοι, σκιτζήδες και ιατροσοφιστές κράτησαν δεκαέξι χρόνια. Ακόμη και νεκρό, το σώμα της Αμαλίας υποβλήθηκε, κατόπιν εντολής, σε νεκροψία προκειμένου να διαλευκανθεί το ζήτημα. Ωστόσο, επίσημο έγγραφο δεν βρέθηκε ποτέ. Η εξέταση της πενηνταεξάχρονης γυναίκας αποκάλυψε ευρήματα, τα οποία κρίθηκε, ίσως, σκόπιμο να αποσιωπηθούν. Η αποτυχία της να προσφέρει ένα παιδί στον λαό είχε επιπτώσεις στο ζήτημα της Παλιγγενεσίας και στην αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας στο ταραχώδες νεογέννητο κράτος. Η απουσία του συνετέλεσε στην όξυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας και στην έξωση του πρώτου βασιλικού ζευγαριού από την Ελλάδα. Ωστόσο, από το όραμα, την επιμονή και κυρίως την αγάπη της Αμαλίας γεννήθηκε ένα παιδί. Κανείς δεν πίστευε ότι ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό το θαύμα στην κατάξερη και ρημαγμένη Αθήνα των μέσων του 19ου αιώνα. Αγαπούσε τα αειθαλή φυτά και τους φοίνικες, ιδίως τις ουασινγκτόνιες. Τις έφερε στην Ελλάδα για να ομορφύνει το μοναδικό παιδί που έκανε, τον σημερινό Εθνικό Κήπο. Μέσα σε αυτόν, παρά τις τόσες προτομές επιφανών ανδρών, δεν υπάρχει ούτε μία προτομή, ούτε μία επίσημη αναφορά στη γυναίκα που τον ονειρεύτηκε και τον δημιούργησε. Η παράσταση Η παράσταση βασίζεται στις 887 επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας προς τον πατέρα της, σε μαρτυρίες που βρίσκονται διάσπαρτες στην εκτεταμένη βιβλιογραφία και στα απόρρητα έγγραφα των γιατρών που ασχολήθηκαν με την περίπτωσή της. Οι επιστολές μοιάζουν περισσότερο με προσωπικό ημερολόγιο, βρίσκονται στα κρατικά αρχεία της πόλης του Ολδεμβούργου και διαβάζονται σαν απολαυστικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης. Μια κόρη απευθύνεται στον πατέρα της. Του μιλάει για τις δυσκολίες προσαρμογής, το πολιτικό κλίμα, τη λαχτάρα για τη γέννηση ενός παιδιού, την αφοσίωση στον Όθωνα, το πάθος με τον μαγικό κόσμο των φυτών και των ζώων και, φυσικά, τη δημιουργία του Κήπου. Βλέπουμε την άγουρη, ενθουσιώδη, ρομαντική Αμαλία των δεκαοκτώ χρόνων να μεταμορφώνεται στην ενήλικη, επίμονη και πολιτικοποιημένη γυναίκα που αγάπησε την Ελλάδα αλλά η Ελλάδα δεν την αγάπησε ποτέ.

2.19 MB

14/9/23, 5:04 μ.μ.

Φωτογραφία του Marc Raymond

251.63 KB

5/10/23, 11:27 μ.μ.

Χαρουπιά (Ceratonia siliqua)

Οι καρποί του δέντρου αυτού είναι εξαιρετικά πολύτιμοι: σε περιόδους πολέμου και σιτοδείας τα χαρούπια έτρεφαν όσους λιμοκτονούσαν. Η χαρουπιά αποκαλείται χαρακτηριστικά και «δέντρο-εργοστάσιο» αφού οι καρποί της χρησιμοποιούνται τόσο για την διατροφή (από την παραγωγή αλευριού έως και καφέ) όσο και για την κατασκευή επίπλων — μέχρι και κτενών. Είναι το δέντρο που σώζει με τον καρπό του ανθρώπινες ζωές σε περιόδους πολέμων και λιμών κατά τους οποίους η τροφή είναι δυσεύρετη.

94.52 KB

25/9/23, 2:29 μ.μ.

Μάθημα : Εθνικός κήπος: ένας περίπατος μαθητείας και καλλιτεχνικής αναζήτησης

Κωδικός : 0551588310

Εθνικός κήπος: ένας περίπατος μαθητείας και καλλιτεχνικής αναζήτησης