Μάθημα : Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία (Γ' Λυκείου)

Ι. Παρατηρήστε τις παρκάτω εικόνες και συζητήστε:

α) Για την πειθώ 

β) Για τα χαρακτηριστικά του πολυτροπικού κειμένου. 

Εικόνα 1η:

Εικόνα 2η:

ΚΕΙΜΕΝΟ 1

Το κείμενο είναι του Νίκου Σαραντάκου, από το ιστολόγιο “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία”

Στην Ελλάδα δεν βρέθηκε λεξικογραφικός φορέας να το αναλάβει, αλλά το ιστολόγιο «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» πραγματοποιεί κάθε χρόνο ψηφοφορία για τη λέξη της χρονιάς· κι έτσι, Λέξη της χρονιάς για το 2021 ψηφίστηκε, με μεγάλη μάλιστα διαφορά και με ρεκόρ συμμετοχής στην ψηφοφορία, η λέξη «γυναικοκτονία».

Πολλοί αντιτάχθηκαν, με πρωτοφανή και σχεδόν ανεξήγητη βιαιότητα, στη χρήση του όρου «γυναικοκτονία»· αρχικά, αντέτασσαν ότι τάχα είναι όρος ανύπαρκτος, και στη συνέχεια, όταν άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτερα, επειδή τάχα «υποτιμά» τη γυναίκα, ότι της… στερεί την ανθρώπινη ιδιότητα: γιατί δεν λέτε «ανθρωποκτονία», δεν είναι άνθρωπος η γυναίκα; Άλλοι θεώρησαν διχαστική τη χρήση ενός ιδιαίτερου όρου.

Παραβλέπουν όλοι αυτοί οι αρνητές του όρου καταρχάς ότι δεν είναι ελληνική ιδιομορφία ο όρος «γυναικοκτονία», αλλά αντίθετα μεταφορά στα ελληνικά ενός διεθνούς όρου, του femicide ή feminicide· έπειτα, ότι δεν είναι γυναικοκτονία κάθε φόνος γυναίκας. Αν μια γυναίκα βρει τον θάνατο σε ληστεία, δεν είναι γυναικοκτονία. Αν κάποιος σκοτώσει τη γειτόνισσά του επειδή έχουν κτηματικές διαφορές, δεν έχουμε γυναικοκτονία. Γυναικοκτονία είναι ο φόνος της γυναίκας επειδή είναι γυναίκα και λόγω του κοινωνικού της ρόλου. Ο φόνος της Καρολάιν από τον Μπάμπη, ο φόνος της Ελένης Τοπαλούδη από τους βιαστές της, οι φόνοι «για λόγους τιμής». Ο φόνος της γυναίκας-κτήματος, που θέλει να φύγει από μια τοξική σχέση.

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

Αποσπάσματα από την ομιλία της Αγγέλας Καστρινάκη, πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου, τον Ιούλιο 2019, στην τελετή αποφοίτησης.

Αγαπητοί τελειόφοιτοι και τελειόφοιτες, αγαπητοί γονείς,

σήμερα είναι μέρα γιορτής για σας όσο και για μας. Πριν γιορτάσουμε όμως, πριν σας κατευοδώσω και σας ευχηθώ, θεωρώ χρέος μου να αναφερθώ στο γεγονός που συγκλονίζει τις τελευταίες μέρες τον τόπο μας. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι ένας περίκλειστος χώρος όπου δάσκαλοι μεταβιβάζουν στους μαθητές τους γνώσεις και δεξιότητες. Είναι κομμάτι της κοινωνίας, ένα επίλεκτο αν θέλετε κομμάτι, που μέσα σε αυτό διαμορφώνεται η κοινωνία του μέλλοντος, επωάζονται και ζυμώνονται οι αξίες που θα μεταδοθούν στους νεότερους, στα παιδιά, στα φυσικά και στα πνευματικά παιδιά που θα είναι οι μαθητές και οι μαθήτριές σας. Στο Πανεπιστήμιο φτιάχνουμε –εν μέρει βέβαια και στον βαθμό που μας αναλογεί – την επόμενη μέρα της Ελλάδας. Γι’ αυτό αισθάνομαι υποχρεωμένη να αναφερθώ στο τρομερό συμβάν. … Μια γυναίκα έχασε τη ζωή της με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο.[…]

Οφείλουμε να διερευνήσουμε τις συμπεριφορές, από τις πιο μικρές και φαινομενικά ασήμαντες έως τις πιο κομβικές, που εντέλει ενδέχεται να οδηγήσουν στο τρομερό έγκλημα. Όλες τις δικές μας συμπεριφορές, στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, και ειδικά τα αγόρια, στον τρόπο που αντιδρούμε απέναντι στην ανομία, την οπλοχρησία, τη βία εν γένει και την έμφυλη βία, τη βία κατά των γυναικών, ειδικότερα.

Αυτή τη διερεύνηση την κάθε άλλο παρά εύκολη, την έκανε πριν λίγες μέρες ένας συντοπίτης μας, ο Χάρης Στρατιδάκης, ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, διδάκτορας Παιδαγωγικής.[…] Παρατηρεί πρώτα πρώτα τη συχνότητα του φαινομένου (το τελευταίο συμβάν ήταν μόνο η κορωνίδα) και το ότι οι φόνοι αφορούν συνήθως αλλοδαπές γυναίκες, που δεν έχουν σόι να απαιτήσει την τιμωρία τους ή και να φροντίσει γι’ αυτή μέσω της αυτοδικίας. Δειλοί λοιπόν οι δολοφόνοι. Αλλά το πιο σημαντικό στο γενναίο αυτό άρθρο είναι ότι ο συγγραφέας τολμά να θίξει τις γενικότερες συμπεριφορές, αυτές που μας αφορούν όλες και όλους. Παραθέτω:

[…] Φαίνεται ότι κάτι δεν πήγε καλά στον τόπο μας με κάποιες από τις θεωρούμενες ως “αξίες” του. Μήπως η δύναμη του καθενός σογιού και το “κόζι” του οδηγούν τελικά στην αγνόηση όποιου δεν διαθέτει αντίστοιχες πλάτες; […] Μήπως έφταιξε η λατρεία του αλκοόλ, ξεκινώντας από τ’ “αντράκια” των δύο ετών που χαιρόμαστε να τα βλέπουμε να βουτούν το δάχτυλό τους στα ποτήρια της τσικουδιάς; Μήπως φταίει που θαυμάζουμε τα ανήλικά μας όταν παίρνουν στα χέρια τους το τιμόνι; Μήπως φταίει που ανεχόμαστε τους μαυροπουκαμισάδες να ξυλοκοπούν παιδιά που ήρθαν στον τόπο μας για να σπουδάσουν, προσφέροντάς μας το κομπόδεμα της οικογένειάς τους; Μήπως φταίει που αφήνουμε να κυκλοφορούν δίπλα μας χωρίς ντροπή τα νεαρά παιδιά που οδήγησαν στα Γιάννενα τον συμπατριώτη μας στην αυτοκτονία;»

Από όλα αυτά ο συγγραφέας βγάζει το συμπέρασμα ότι «μάλλον η κοινωνία μας απέτυχε». Πικρό, πολύ πικρό συμπέρασμα. Μπορούμε άραγε να το ανατρέψουμε; Ελπίζω πως ναι. Μάλιστα, στο μέτρο που μας αναλογεί πάντα, είναι το πρώτιστο καθήκον μας. Πώς ανατρέφουμε τα παιδιά μας; Πώς θα αναθρέψετε τα παιδιά σας; Τι αξίες θα διαδώσετε στο σχολείο όπου θα διδάξετε, στο φροντιστήριο όπου θα διδάξετε, στην όποια δουλειά θα κάνετε; Όχι, δεν αναθρέφουμε «αντράκια», παρά ανθρώπους που σέβονται τη ζωή και την αξιοπρέπεια της άλλης ανθρώπινης ύπαρξης, που τηρούν τους νόμους του κράτους, που δείχνουν με λόγια και έργα την αλληλεγγύη τους, που βοηθούν τους πιο αδύναμους, που σέβονται τη διαφορετικότητα στις ανθρώπινες επιλογές. Δεν αναθρέφουμε ούτε «γυναίκες», παρά ανθρώπινα όντα ικανά να βιώσουν την ισότητά τους και να συμβάλλουν επίσης με λόγια και έργα στις καλύτερες δυνατές ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις.

ΙΙ. Διάβασε εδώ το ακριβές περιεχόμενο του νομικου όρου "γυναικοκτονία". 

ΙΙΙ. Δείτε εδώ τη δράση των μαθητών και μαθητριών του Μουσικού Σχολείου Λαμίας ενάντια στην έμφυλη βία.